Balkon Demirleri

BALKON DEMİRLERİ
İnsanın yürümesini beş gözle bekliyorum!
|
Kadife perdelerin ardında unutulur
Ev dağınıklığıyla örtülü çoraplar
Kardeşlikten nasipsiz adımlarla.

Şehrin kaldırımlarına takılırken ses ağları.
Evrilir kalabalıklara hırçın buğday sapları.
Can çekişir insandan öyküler
Kanar kınında bıçağı ,ötekinin yüzünde.

Ve ayaklar,sevgisizliğin yalın halinde
Denize,yıldızlara, geceye
Anlık hüzün taneleriyle
Sonsuz kederlerin başını eğer
Sokak lambalarına.

Ayak altlarında ezilir kelimeler
Ev kadar sessizlikle.
Gül budamaları değer dudaklara
Çıplak kıştan kalma son yaprak
Ağlar dururken dillerde.
Çevirir adımlar yoldan bizi.
Eğilerek üstümüze üstümüze.
Cılız bir şiirin,kopan mısralarıyla
Düşer ayakkabılarımıza.

Ne zaman gün doğumlarında güler
Kimbilir güneş.
Ne zaman balkon demirlerinde
Barış şarkısı söyler bilinmez güvercinler.
Sisinden azad olup,elele tutuşur geceyle gündüz.
Ne zaman şiirin kırklı kundağındaki
Mısraları
Zeytin dallarından silkeleyerek
Uyandırır kış masallarından düşleri.
||
Bir yanımız yollarda izlerle
Dağınık,toz duman, yarım yamalak
İnsandı en çok yürümesi beklenen
Diğer yanımız karanfil uzatır yarınlara.
Zindanlarımızda bağırıp duran
Dibine acı su yürüyen dizelerle.
|||
Ne zaman yana yana,
En çok da yan yana.
Şimdiki zamanın avlularında
Ürkek sarkan boynumuzla
İnsanın ilk adımla yürümesini
Daha nice vakitler
Kendi bedenimize sarılı bekleyeceğiz.

Süheyla Altinkaya Turan