Balkon Çocukluğum Şiiri - Samed Kablan

Deli Çağlar’ımın aşkından habersiz
Şehri uyandıran gözlerinde çıkmıştın balkona
Ve çakılmıştım karşı balkondan yere
Eğivermiştim çocuk başımı
Kalbim güm ülkesine dönmüştü
İçimde; Ey ahali aşık oldu bizimkisi
diye koşuşturan serseriler peydah olmuştu

Bu balkon benim evimdi artık
Balkon çiçeğimde sendin
Sonra aşkın ilk adını koymuştu
Sokaktan seslenen kadın:
-Süheyla kızım haydi seni bekliyoruz

Evet evet seni bekliyoruz Süheyla
Cebimde ki harçlıklar, annemin tembihleri,
karnemde ki pekiler, subay tıraşım
cipslerden çıkan hediyeler
tasolarım, bilyelerim
bu beton balkon hepimiz seni bekliyoruz

Haydi gel hoş bulsun şu şehre inmiş taşralı
asırlık aşklar çağırsın sesin
Ve sevda soğursun nefesinden nefesim

Çağrım kalbine değmişti, gelmiştin
akşamları güneş batar
sokağı ikiye bölen balkon
bizi birleştirivermişti

Kimseler duymasın demiştin
yıldızlar duydu Süheyla
Hem onlar kimse sayılmaz ki
Her gece ay seyretti sokağını
Yaslandığım duvar yastık oldu bana
Uykum bile otururdu
güneş gözlerini beklerdi

Ve geçti günler Süheyla
Şimdilerde ben yine yaralıyım
Hem bilirsin dağlıyım
biri var hayatımın son balkonunda
ona sevdalıyım.