Balın Berru Doğan Şiirleri - Şair Balın ...

Ayın fırlattığı iki yıldızdık belki de. Senin ışığın sönmek üzereyken yetiştim imdadına. Sen bir uçta ben öteki uçta. Gerçi evren sonsuzdur. Bu yüzden mesafe kavramı yoktur işte.
Işığın hala hafif hafif gidip geliyor, sana varamadan sönme lütfen. Şu da bir gerçek ki; sen bir uçta, ben diğer uçta nasıl varabilirim ki ışığın sönmeden? Onca mesafeyi aşıp nasıl yanında olabilirim ki?
Minicik bir yıldızdım belki ama kalbim büyüktü benim, ona da bir çözüm bulunurdu elbet. Ay git gide gökyüzünden alçalmaya başladı, galiba yavaş yavaş geceyi bize bırakıyordu. Yanımızdan onca uçak geçti, onca yıldız kaydı ama benim eşim, yıldızım sensin. Gece zifiri karanlığa bürünürken geride sadece ışıklarını saçan biz kalıyorduk; o zayıf ışıklarını saçan biz. Işığımız kendimize yetmezken evreni aydınlatmaya çalışmamız boşa bir çabaydı sadece ama bu zifiri karanlıkta birilerinin diğerlerine yön göstermesi gerekiyordu. Bunu da biz başaracaktık. Çünkü biz adlında sis içinde kaybolan ayın, birer savaşçılarıydık...

Gece kadar güçlü müydük, yoksa sadece geceye özenen gündüz kadar bir başına mı?
Güneşin kimsesi yoktu. O bencildi. Kendinden başka kimsenin ışıklı olmasına izin vermeyen bir bencil. Peki ya ay, ay öyle miydi? O, eğer kendisi sönerse diye ardında milyonlarca minik ışık bırakarak parlardı ve bencillikten uzaktı.
Peki ya gündüz kadar güçlü müydük? Ne olursa olsun geceden vazgeçmeyecek kadar sevebildik mi? Bencildi belki ama aşkından bir an bile tereddüt etmedi. Sevdi, hep sevdi.
Gündüz geceye hasretti ama bir araya gelme gibi bir ihtimalleri yoktu. İki ışık bir araya nasıl gelirdi ki? Peki ya o zaman gündüzün bir anlamı kalır mıydı?
Belki de gece de gündüze hasreti ama o ketum benliğinden ödün vermemek için susuyordu. Kimselere belli etmeden usul usul seviyordu. Işığını paylaştığı yıldızlardan bile çok...

Ben rotasız bir gemiyim,
Haritası ve yönü olmayan.
Okyanusun acımasız dalgalarına,
Çarpa çarpa ilerleyen bir gemi.

Kulağıma çarpan martıların,

Umutlarımı uçurtmanın,
Ucuna takıp uçurdum.
Gittikçe gökyüzüne değerken,
Güneşi aşıp, bulutlara sığındılar.

İpin ucunu kaybettim.