Balıkçının Denize Sevdası Şiiri - Ayşe Uç

Sen hiç kayıkla açılıp denize
Salladın mı oltanı balıklara?
Çektin mi hiç denizin kokusunu yüreğine,
Tadabildin mi bir balık tutup
Onu tekrar denize hediye edebilmenin verdiği
Büyük mutluluğu…
Bunları yaşayabildin mi yalnız adam?
Senin dostun olmalı bu uçsuz bucaksız mavilik,
Ona dökmelisin öfkeni, dertlerini, sırlarını,
İnan ki hiç bir şey deniz kadar
Dost olamaz insana…
Hiç düşüncelere daldın mı
Güneş ışıklarıyla dans eden
Kumsalda yürürken…
Sonra da baktın mı hiç
Sonsuzluğuna eşsiz maviliğin…
Sen denizin rengini bilir misin
Yalnız adam…
Bilirsin ama anlatamazsın değil mi?
Bulamazsın yetecek kelimeleri…
Düşündün mü hiç,
İçinde barındırdığı güzellikleri;
Kısacası daldın mı hiç derinliklerine mavi suların,
Ben daldım yalnız adam…
Başka bir dünya gördüm orda;
Bilmediğim renkler tanıdım,
Daha önce görmediğim,
Balıklarla konuştum…
Yengeçleri, midyeleri, denizyıldızlarını izledim,
Renk renk açmış çiçeklere olan hayranlığımı
Gizleyemedim o anda…
Sen hiç huzuru tattın mı yalnız adam?
Rüzgâr estikçe dalgaların seni okşadığını,
Ömrüne ömür kattığını hissettin mi hiç?
Belki de bunları tatmadığın için
Yalnız adamsındır be arkadaş…
Sen yalnızlığını paylaşmayı bilmiyorsun,
En hakiki yoldaş denizdir insana.
Sözünü kesmez hep dinler,
Dert yanmaz çünkü huzur doludur o,
Seni bırakmaz inan,
Maviliğinde saklıdır vefası…
Ben bir balıkçıyım yalnız adam,
Gördüm ki mavi cennetimde saklıymış derdime,
Yaralarıma derman…
Ben balıklarımla avunuyorum yalnız adam,
Umut çekip çıkarıyorum dalgaların arasından…
Ben maviliklerinde kayboluyorum yurdumun,
Sende gel yalnız adam,
Kurtul bu yalnızlığından…