Balıkçı Şiiri - Mehmet Ekici (taha)

Ne zaman erken uyansa balıkçının karısı
daha kahvaltı yapmadan rüyasını yorumlatırdı her sabah
oysa sıradan bir balıkçıydı kocası
sabrını da yanında götürürdü her zaman
yalnız başına giderken denizin kıyılarına
güneşin ilk ışıkları vurmaya ramak kala
karısını düşünmeden
ve ıslığıyla sevdiği her şarkıdan bir nakarat mırıldanmadan balıklarına
oltalarını asla salmazdı suya.

Ne zaman hüzünlense balıkçının kızı
sıradan bir film izler veya sevdiği birkaç şiiri
yüksek sesle okurdu babasına
oysa balıkçı zokayı yutup kaçan balıklarını düşünürdü boyna
bir rüyayı bitirip diğerine dalmadan
ve her gece bıkıp usanmadan denizi anlatırdı kızına
koyu kestaneye çalan saçlarını koklarken
sanki bir balıkçıdan daha çok
benziyordu kızının masal kahramanına.

Ne zaman yüzmeye niyetlense balıkçının oğlu
sığ sulardan derin sulara doğru
yalnız başına
veya upuzun kıyılar boyu yürümeyi denese balıkçı babasıyla
met-cezir dalgası üzerine konuşmalar başlatırdı
daha denizin tuzuyla tanışmadan
ve ansızın kanatlı bir atın terkisine oturup
uçmaya niyetlenirdi balıkçının oğlu
gurbete biraz daha kendini alıştırırdı her seferinde
balıkçı babasının uzağında olsa da
döner dolaşırlardı ve ayın menzilde buluşurlardı yine.

Ne zaman sohbetini özlese balıkçının dostları
sade bir kahvenin kokusuyla sözü başlatıp
muhabbeti masada rehin bırakırlardı
herkes içinden geleni söylerken
uzaktan bakanlar balıkçının
sadece gülümseyen gözlerini görürdü
o içinden bir şefkati büyütürdü herkes için
ve herkes için iyi şeyler temenni ederdi
dua vaktinde
elini açınca kendi göğüne
her defasında kendi iç sesini dinleyince
kendini kaybederdi.

14 Ekim 2017- Lefkoşa/Kıbrıs