Üniversiteden sonra neredeyse her hafta huzurevine gider oradaki yaşlılarla ilgilenir, sohbet ederdim...
Çocukluğumdan beri ilginç gelmiştir bana huzurevleri. Çocukları bu insanları niye buraya bırakır ya da onlar burayı niye tercih eder anlamıyordum bence dünyanın en garip yerleriydi.
Nermin Teyze, Ali Dayı... Hepsiyle samimi olmuştum, Ali Dayı’nın her hafta en sevdiği çikolataları getiriyor, Nermin Teyzeye dikiş dergilerini alıyordum. Hepsinin vardı hikayesi bazısını ucundan, bazısını baştan sona dinledim ama hiç yaklaşamadığım sürekli susan, akvaryumun önünde balıkları besleyip tüm gün onları izleyen Haydar Amca vardı bir de, onu hiç dinlemedim, hikayesini bilmiyordum. Diğer yaşlılarla ara sıra dedikodusunu yapar onlardan bir şey öğrenmeye çalışırdım ama nafile...
Bir hafta sonu huzurevine giderken kaldırımın üzerinde akvaryum balığı satanları gördüm, Haydar Amca’ya götürüp böylece muhabbet kurabiliriz fikri geldi hemen aklıma, hızlıca iki tane alıp büyük bir heyecanla huzurevinin kapısına vardım. Haydar Amca yine aynı yerinde akvaryumun başında oturuyordu, çekinerekte olsa yanına yaklaştım, elimde ki balıkları uzattım, bir süre gözünü akvaryumdan ayırmadı ve gözleri aynı yere odaklıyken arkadan boş duran bir sandalye çekti, ‘’otur’’ dedi. Haftalardır ağzından duyduğum ilk kelimeydi bu. Oturdum, elimdeki balıkları alıp ayağa kalktı akvaryumun kapağını açıp yavaşça balıkları içine koydu ve tekrar yerine oturup aynı yere bakmaya devam etti...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta