Bak şimdi şu zehirli çiçeğe,
Tatlı tatlı kokarak arıları topluyor.
Birazdan can verecek, şu şeffaf kanatçıklar,
Al renkli güzelliği doyasıya kokluyor.
Düşüyor kanatları yorgun, bezgin ve kırık.
Rüzgârda savruluyor kuru çiçekler gibi.
Ve bir bağrı yakarken hüzün dolu hıçkırık,
Çiçek yine masumdur, tıpkı bebekler gibi!
Ey çiçek sen rengini hangi şafaktan aldın?
Hangi zehirli sular suladı bu gövdeni?
Hangi güneşi gördün? Hangi göllere daldın?
Hangi zalim büyüttü, kanla suladı seni?
Bağrından taşmadı mı deli deli bir sevda?
Ayrılık zevk midir ki ayırırsın seveni?
Sevenler ederlerken senin yüzünden veda
Seni kimse sevemez. Sevemez kimse seni.
Ey çiçek bu, yaktığın bilmem kaçıncı yürek?
İşte sen bir düşmansın dost gibi görünerek,
Ayırdın sevdiğini bağrı yanık sevenden
Uzak ol, hoş kokulu, zehirli çiçek benden.
Kayıt Tarihi : 7.6.2014 16:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!