Bal Yeme. Şiiri - Hanifi Kara

BAL YEME

En neşeli ânını, birden zehir eder o
“Akıllıyla taş taşı, deli ile bal yeme.”
Kâr, zarar nedir bilmez, nefsi sıra gider o
Şu sözüme kulak ver, ele sırrını deme.

Birlik yoksa yuvada, ne yapsın baba, ana
Tembellik sinmiş ise, muhtaç olurlar nan’a
Her türlü belâ hazır, kuralsız yaşayana
Kural yoksa bir yerde, emekler gider güme.

Öyle rahat oldu ki, gitmesi ilden ile
Ne olursun ketmetme, gerçeği getir dile!
Ülkenin dört bir yanı, bağlandı duble ile
Bizim de yollarımız, döndüler birer TEM’e.

Allah’ın sıfatıdır; Ebedî’lik, Ezel’lik
Tebessümle, ferâset; insana has özellik
Ne siyah ne lâcivert, kendine has güzellik
Bütün renkler içinde, ayrı güzeldir füme.

Kendisini kurtarır, kimler Allah’a yârsa
Rûhumu boydan boya, O’nun sevgisi sarsa
Yeryüzünde ne kadar, yaşayan insan varsa
Kendi fikrine göre, olmuşlar birer küme…

13/01/’19
Hanifi KARA