Bal Rengi Gözlerin Çağırdığıdır

Gecenin sendeleyişinden ürperip
içimden söküp alman için ruhumu küflendiren tohumları,
şehri göz kamaştıran bir yalnızlığın tonlarına boyayıp
kelimelerin üzerine atılmış çentikleri silerek,
artık utanmayıp sevmeye dair müstehcen tahayyüllerden,
utandırmadan sevilmenin karşısında iç geçirerek
geldim, buradayım.

Aslında ben hep buradaydım,
kimsenin rüyasında bülbüllerin şakıdığı yoktu.
Buradaydım, sen yokken bile.
Tıkırtılar geliyordu evlerin damlarından,
insanlar bulutların öfkesine inanıyordu
yıldızlara ve yörüngelere.
Bense yağmur bekleyenlerin birden ihtiyarladığı bu yerde
kahrından kıvranan toprağın öksüzlüğüne acıyordum
ve terleyen ellerime tutuşturulan paslı bir kürek
sevmenin yeşertemediği
akreplerin ve çıyanların bile yüz çevirdiği toprağa
kendim için mezar kazıyordum.

Her sabah aynı rüyadan uyandım
hınçla yürüdüm geceleri sana varmayan sokakları
her gün yeniden heves ettim
seninle el ele dolaşmayı papatya tarlalarında
mahvıma hükmeden ıssızlığımla çarpışarak ölmek
unutulmaya namzet bir çırpınış olarak kalmak
yazılmışsa da alnıma.
Kavuşmak,
tüm kitaplarda kabuk bağlamayan yara.
Son isteğimdir hayata,
beyaz patiskalar kuşanmadan
ruhumu saran tüm yaralarımı sağaltmaya geldim.

Nicedir yağmaz yağmur şehrime
esaslı bir bahar uğramaz.
Güneşten ve mevsimlerden yüz çevirdim,
göklerden ümidimi hepten kestim artık
yerdekilerdense bana merhamet yok.
Bağışlanmaz bir suç işledim yazgıma karşın
yazgım bir idamı erteleyecek kadar vicdanlı olmasa da,
yalnız sancısız bir ölüm dilerim.
Alçak sesle yaşadığımı güvercinlere fısıldasam
sana karşın dolaşık dillerimi yük edinsem de kendime
ve zaten sesimi yetiremiyorsam sana
bağışlanmak isterim.

Sen ey, yırtıcı kuşları buğday başaklarına inandıran!
Sen ey, şehirli kadınlara aynalarını kırdıran kadın!
Baygın uykularından uyandır çocukları.
Bana aşk dilinden şarkılar söyle
ya da
yak beni, küllerimi savur
göğü düşündüğünde hıçkıran bulutlara.