Bal Böceğim Şiiri - Yenal Karavelioğlu

Karanlık gecenin içinde,
Yalnız biçare yüreğimle,
Küçücük bir odanın dört duvarına,
Koskoca yalnızlığımı sığdırdım…

Gözlerimden yağdı yağacak yağmurlar,
Sarmış sarmalamış,
Yüreğimin duvarlarını hüzün…
Dalmışım derinlere,
Acıların denizinde…

Düğümlenir boğazıma,
Nefessiz bırakır,
Gelir gider bir hıçkırık…

Issız, sessiz, sakin,
Kala kalırım öylece.
Yüzümde buruk bir gülümseme,
Aynada hasretinin oyuncağı olan ben…

Ne yaptım diye düşünürken,
Ne yaptım ki ben
Geçmişte yaşadığım acılar için için yer bitirir beni…

Bedelini bu kadar ağır öderken hayatın,
Yüzümde kahkahalar,
Sahte gülümseyişler olur,
Bahar yaşıyorum sanır insanlar…

Oysa deli gibi,
Kor ateşlerde yanarken,
Sana olan sevdam…

Yalnızlığımda acıların çocuğu olan ben,
Geceler bitmezken sensizliğinde,
Tenimde isterim yangınını,
Ruhumda isterim, ruhunu,
İçimde sen olsan,
Dışımda sen olsan,
İki ruh, iki beden taşısam,
Seni ben seni taşısam…

Senden başka hiçbir şey giymesem,
Hatta ağlasam,
Diz çöksem önünde,
Aşkının yüzü suyu hürmetine yalvarsam,
Kulun kölen olsam…

O da olmadı bir ömür,
Senin olsam,
Sadece seninle olsam,
Seninle aşk yaşasam,
Ne dersin?
Bal böceğim…