Söğütlü eşmeden bindim trene
Yan koltuğa döndüm baktım ağladım
Nazlı yârim geldi gözüm önüne
Oturdum gözyaşı döktüm ağladım
Geçerdi karşıma selvi dal gibi
Gülerdi yüzüme gonca gül gibi
Geçmiyor günlerim oldu yıl gibi
Adına maniler yaktım ağladım
Ne zormuş ayrılık yıktı gönlümü
Nasıl arıyorum bilsen her günü
Açtım telefonu gezdim albümü
Resimlere bir bir baktım ağladım
Öyle özledim ki seni oy gülüm
Kavuştursun sana beni de ölüm
Bitsin bu ayrılık bitsin bu zulüm
Oturdum boynumu büktüm ağladım
Hayrullah Değerli
Kayıt Tarihi : 17.10.2021 09:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İki yıl önce kanser hastalığı yüzünden kaybettiğim eşimin anısına yaptığım çalışmam. İstanbula oğlumun yanına Konya’dan hızlı tren ile gider gelirdik eşimi kaybettikten sonra bir İstanbul dönüşümde trene bindim koltuğa oturdum yanımdaki koltukta eşimi oturur gördüm ve hıçkıra hıçkıra ağladım ve bu mısralar döküldü yüreğimden. Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun Rabbim merhametiyle muamele etsin inşallah.
TÜM YORUMLAR (12)