Bakma Şiiri - Yüksel Güney

Bakma
Sen bana bakma gülüm,
Beni kafana takma,
Doğmuşum, öksüz yazmışlar,
Kimlik kartıma göbek adımı.
Ekmeksiz sofralarda soğan koklamışım,
Dünyayı almışım sırtıma,
Henüz sekiz yaşında.
Aklım kerevette yolun başında,
Sadece ekmek varken telaşımda,
Karanlık sokaklarda saklambaç oynamışım.
Babamın sakalında kaybolmuş topaçlarım,
Timsah ağzında yitmiş, papatyadan taçlarım,
Defolmuş yörüngemden ay güneş ve yıldızlar,
Dipsiz bataklıklara gömülmüş amaçlarım.

Sen bana bakma, gülüm,
Beni kafana takma,
Ben limanları yakmışım,
Dönüp arkama bakmamışım.
Enkaz bırakmışım Kaf dağının eteklerinde,
Tırnaklarımla kazıp gömmüşüm her şeyi,
Kazanova sokağında dönmüşüm köşeyi.
Kazan kaldırmışım,
Sonra kader demiş, dizlerimi kırıp,
Tefekküre dalmışım.
Ne sana saldırmışım,
Ne de saldırmadığıma aldırmışım.

Bqazen,
Tüfengin saçmasında ararken hicretimi,
Molla şöminesinde yakmışım cüretimi.
Ne dünyayı kurtarmış,
Ne de dünyadan kurtulmuşum.
Ne Serengeti’de aslan,
Ne de bozkırda kurt olmuşum.
Dedim ya;

Doğmuşum öksüz yazmışlar,
Kimlik kartıma göbek adımı.
Yoksulluk sobelemiş delik cebimi.
Kar suyuyla yıkamışım ceketimi.
Gül yaprağında solmuş,
Dikeninde idam olmuşum.
Ve,
Sonrası dirilmişim şiirin gölgesinde,
Gam olmuşum,
Kaderime ram olmuşum.
Velhasıl,
Adam olmuşum...