Bakıyorum Ama... Şiiri - Kubilay Öğütveren

Bakıyorum ama…Görmüyorum
Görüyorum ama… Yine görmüyorum
Görmüyorum ama… Biliyorum
Neyi Biliyorum?
Biliyorum ki!
Her zaman rüzgar eser
Bazen yavaş bazen hızlı
Kuruyan yaprak daldan düşer
Yerine taze filiz geçer
Ve bu hep böyle sürer gider
Dal’sa buna hep gülümser
Ne üzülür ne de sevinir, ne de yerinir
Bilir ki her şey kendi kendisine yenilenir
Dal bilir ki!
Ağacın kökleri ile beslenir
Kendisi de bu besi ile süslenir
Bu yüzdendir! ! !
Ağacı beslemesi gerekir
Yaprakları ona bir besidir
Kendisine dönecek bir enerjidir
Bu yüzdendir…. Yaptıkları onun
Esamesidir
Kuruyan bir dal susuzdur
Susuz bir dal ağacın kuruntusudur
Ağacın kuruntusu yavuklusudur
Ağaç görmek ister, yavuklusunu
Uzanıverir, uzandıkça gölge verir
Serinlik verir
Huzur verir rahatlık verir
Ve bu böyle hep sürüverir
Ağacın ihtişamına kuşlar gelir
Böcekler gelir
Her türlü mahlukat gelir
Ağacın altında da üstünde de
Sağında solunda ve kökünde de
Bir hayat sürer
Bir gümbürtüdür gider
Ağaç, bunun bilincinde
Egemenlik sürer…
Kendi kendine
Tek ve Hür
Yaşam sürer.
Ağaçtan dökülen tohumlar
Yeni fidan olur, ağaç olur
Sonra çevrede koskoca
Bir orman olur.
Yaşarlar birlikte
Tek ve Bir
Sonsuz güzellikte.
Sonra gökyüzünde bulut olur
Yağmur yağar
Ağaç bilir ki! ! !
Bu yağmur…
Köke gelir.
Ve kök onu kana kana içer
Kendinden geçer
Bu su… Hayat suyudur
Yarin kokusudur
Toprağa dönüşün yolcusudur
Kavuşmanın…
Bir olmanın çoşkusudur
Ve toprakla kavuşan su
Ağacın arzusudur.
Çünkü gelen….
Yavuklusudur.