Bakışına takıldı geleceğim

bakışına takıldı geleceğim
boğaz kenarında ulu çınarların altında
ben bunu o zaman nerden bileceğim?

hışırtılı yaprakların altında çay içiyorduk iki arkadaş
hisar’ın en eski ailelerinden iki haşarı genç
beykozdan tatlı serin kıvırcık poyraz esiyor
kafamızda erken yirmilerin kavak yelleri

ben güzel sanatlarda öğrenciyim
arkadaşım bırakmış okulu, çalışıyor
basketboldan konuşuyoruz, yaklaşan deniz mevsiminden
gittiğimiz filmlerden, kızlardan
çınar yapraklarında oynaşıyor poyraz
başımızda kavak yelleri
dilimizde kızların sıcak elleri ince belleri

ikinci evimiz gibi olan çay bahçesinin zeminden yüksekteki setindeyiz
arkadaşım aşağıda oturan birilerine bakıyor sürekli
“güzel bir kız mı var? ” diye soruyorum
“evet” diyor, “ama sana bakıyor sürekli”

işin gerçeğine bakarsak, bu konularda o benden daha yürekli
daha girgin, daha deneyimli
benim uğraşım dersler, resim, basketbol, yüzme
kızlara içim gidiyor gitmesine de, fazla uğraşmıyorum
peşlerine düşmedim pek, iyi kitapların peşinde koştuğum kadar

“sana bakıyordur oğlum o! ”
“bana baksa anlardım, sana bakıyor, sana! ”
ve zorluyor beni arkadaşım
“dönüp bir baksana! ”

döndüm baktım
aşağıda, uzakta parlayan iki göz
bir aile
ana baba bir bebek kucaklarında ve o ışıklı gözlerin sahibi
bir anda ruhuma işleyen o bakış
o bakışa takıldı geleceğim
ulu çınarlar şahidimdir

bir anda prangalandı ruhum
şimdi yüreğimde kıpır kıpır kıvırcık poyraz
bu öyle bir esinti ki anlatılmaz
anlaşılmaz

bilinmez biri belirsiz bir yüz
uzak bir siluet, ne bir ses ne bir söz
fakat içime işleyen, “sen benimsin” diye mıh gibi saplanan iki göz
bir anda benliğimi yakan köz

yaprakların hışırtıları durdu
durdu poyraz

istanbul’da ilkbahar
içimde sımsıcak yaz

işte bu kadarcık
ezeli aşkım için tüm diyeceğim
rumelihisarı’nda boğaz kenarında ulu çınarların altında
bakışına takılıverdi tüm geleceğim

o gençlik günlerinde kafamda kavak yelleri eserken
bir çift gözden çıkan tutkulu ışığa takılıp kalacağımı
ben nereden bileceğim?

31 ocak 2017