Bakış Açısı Şiiri - Erol Van

Başı ellerinin arasında
yarım saattir gözlerini ayak uçlarına dikmiş
duruyordu.
Başına dağlar mı yıkılmıştı,
yoksa biri başından aşağı
kaynar su mu dökmüştü?
Bütün vücudunun canı çekilmiş,
etleri sanki çamaşır ipine asılmış gibiydi.
Düşüncelerini
dipsiz kuyulara doğrumu kovalıyordu,
yoksa düşüncelerinden
şeytan görmüş gibi mi kaçıyordu?
Ama öylece ayak uçlarına bakıyordu,
Kalbi mi durmuştu,
yoksa dünya mı dönmüyordu artık,
her şeyin sonu muydu,
yoksa her son bir başlangıç mıydı?
İnsan olacağına
keşke köşede unutulan eşya mı olsaydı
veya bir kedi, bir kuş,
ne kadar huzurlu olurdu o an.
Ama insandı,
derdi,kederi olmayan insan var mıydı ki,
ya da olabilir miydi?
Ölümü düşündü,
o da bir sondu nihayet.
Peki insan ölümü sevebilir mi?
Düşüncelerini tarttı
ve ölümü sevebileceğini düşündü.
Ölüm sonsa
aynı zamanda başlangıç olmalıydı,
ama bilinmeyen bir başlangıç.
Güneşten çok yağmuru sevmişti,
sıcaktan daha çok soğuğu,
gülmekten daha çok hüznü.
Gülmüyor muydu sanki,
gülüyordu ama
yalan gülücükleriydi onlar,
bir şeyleri saklamak içindi hepsi,
zaten bütün hayatı
hep bir şeyleri dengede tutmak içindi,
ip üstünde yürüyen kocaman çocuk,
hep dengede,
çoktan özlemişti
sallanarak yürümeyi.
Ağlamalı mıydı
yoksa gülmeli mi?
gülse ne olacak sanki,
o da yalan,
onun doğrusu ağlamak ama
bunu da yapamıyordu
ve yapamadı da
hiçbir zaman.
Böyle yaşayamazdı
ama yaşamalıydı,
yaşayamadığı halde yaşamak.
Kara bir sayfada kara yazı,
Ayırsana!
ayıramazdı da zaten.
Yaşamaktan mı korkuyordu
yoksa ölmekten mi?
Her ikisinden de korkuyordu aslında.
Peki ne yapmalıydı?
Hiçbir şey dedi;
kaldığı yerden devam etmeli hayata,
getirdiklerini almalı,
istediklerini vermeli.
Alacak ve verecek tükenene kadar.