Bakış... Şiiri - Serkan Öztürk

ve ben
yüreğimde saklarken binlerce sevdayı
her şeye rağmen yürürüm en zifiride
varsın öyle olsun, olsun bu karanlıklar hep
’’ benim’’ dediğim anlar, işte bu anlar

tek bir adımımda tökezlemez
her adımda daha çok ben olurum
yürürüm durmadan

ki aşk yurtlanmak için yürek arar kendine
aşkın adı '' insan''
insanın soluduğu ''vatan''
boğarken geceyi güneş
doğar kutsalların en kutsalında
güzel insanlarımın, mutlu vatanında
bazen; bülbül olur öter bir dalda
bazen; akar gider bir çağlayanına

onu bilmeyen sevemez
sevemez işte hiçbir şeyi
ve bilemez ‘’kirpiklerden pusu atmayı yarin gönlüne’’
...bilemez
ve ben insanım diyemez

ah katran geceler ah
sanki bir adımda geçecekmişçesine seni
hayal ederim kendimi bir dağın başında
yarıp atacakmışçasına şafakla beraber
bir güneş gibi doğacakmışçasına yeni güne

yaşam denen şeyin başrollerinde
kendime çizdiğim rolün finalinde
...ki herkes kendi hikayesinde başrollerindeyken
düştüğüm gün hayattan
yaşamın yanılsamalı bakışları arasından
düşerken bir gün işte senden
figüranca değil
görenlerin geleceğini kamaştıracak bir ışıkla düşeceğim

böyle bitmeli değil mi kahramanlık şiirleri hep
yapamazsan ?
nasıl çıkabilirsin ki kendi hikayenin başrollerinden
şu kötü kurulmuş dünya düzeninde
bol sıfırlı rakamların içinden

doluyorum her direniş türküsünde
sanki fitilimi çekiyor da
o dağın başına fırlıyorum her defasında
bir adım daha atabilsem...
ah atabilsem…

o zaman göreceğim bir devrimcinin gözlerinden geleceği,
nakış nakış işlenmiş darağacının içinden

üç noktalı bitişlerde

sö24012010 0347 ist