Bakırköy’de Bir Oda Şiiri - Serdar Erdemir

Bakırköy’de karanlık bir oda,
El kol bağlı, ayaklar prangada.

Gölgeler birbiriyle oynuyor
Ölüler sanki bana gülüyor!

Aylarca ışıksız kör oda da
Deli kanımın aktığı anda.

Kararsız gençliğimi aldılar
Usumu, benliğimi çaldılar!

Gurular yuva yapar odama
Bakamam aynada ki adama.

Akıldar bilip, akıl sattılar,
Aç bi-ilaç yerde yatırdılar.

Aylarca sırdaş oldu kahrıma
Bahçede oturan heykel amca.

Onda yalnız, yalnızlık duygusu
Bende ki uykusuzluk uykusu!

Heykel amca da bunun farkında
Duygusuzluk dolanır kanımda.

O sol yanından yaralı, ben sağ
O urbasız bir ölüydü, ben sağ!

Her dem irin kanar duygularım
Her gün lanetle anar, ağlarım.

Bakırköy’de ışıksız kör oda
Pranga vurulur tüm akıllara!

Onlar gören kör, sezerim diye
Güya şair’im, çektim sineye.

Gece içtiğim, nemli cigara
Tanığımdır çeksinler hesaba!

Bakırköy’de şimdi üç karışlık
Şiirleri gömdüğüm mezarlık!