Bakiredir İstanbul

Bir seda ile zaman kilitlenirken,
Gel bana der, çağlar ötesinden.
Hayali düşlerime düşerken,
İstanbul tutar ellerimden.

Dinlerin ve şehirlerin incisi,
Her taşı bir sanat elçisi,
Şeytanı satmak için şeytana,
Ermiş dahi muhtaçtır başka şeytana.

Tapmasını bilmeden tapınan,
Şehvetine tapanın dostu.
Senden çalar şeyhler postu.
Kavuşturan sensin dost ile dostu.

Çağı çağdan koparan,
Kıtaları bağlayan,
Tılsımlı bir mühürsün,
Hem kölesin hem hürsün,

Fikrimde günahlar cilveleşirken,
Minarelerin secdeye varır başı.
Bir selam duyulur Medine'den,
Kutsar çağ açan savaşı.

Sodom,Gomore ve Petra’da
Hamile bırakırken günah günahı,
Sende bir gecede işlenir,
Hepsinin toplam günahı.

Her köşesinde bir inilti,
Gemi mi, kanun mu, ney mi,
Sevişen günahkarın sesi mi,
Tövbesinde ağlayan derviş mi?

Ayasofya ile Sultanahmet,
Nişanlı iki sevgili,
Süleymaniye ve diğerleri,
Yücelere çağırır beni.

Hak’la bâtıl kucak kucağa,
Sevişirken sokaklarında,
Bir fısıltı gelir kulağa,
Belki de Nebî Yûşâ.

Deniz martı ve olta da balık,
Eyüp Sultan kalabalık,
Anlatma çabası kabalık,
Ancak yaşanırsın İstanbul.

Adam adamı avda,
Kız Kulesi hovarda,
Defalarca tecâvüze uğrasa da,
Yine de bakiredir İstanbul.

Dünyanın sonu gelirken,
Seni Mehdi imar edecek,
Himmetsiz hizmete yeltenirken,
Âminler gökleri delecek.

Doğurduğun sanat senden dul,
İster pula kul ol, ister Hakk’a kul,
Gel de kendini bende bul,
Diye çağırır İstanbul.

Abdurrahman ÖZDEMİR. 08.04.2010