Bakire Şiiri - Mehmet Arif Sizer

Bakire
Ellerimi ben kirletmedim sığınak akşamlarda
Köprünün altından geçmeyen sulara
Beraber sövdük.
Tinerci çocukların üşüyen iradeleri
Alfabesiz kalmasın diyeydi sevişmemiz
Hiç kimseye söylemediğin
Bir yalan söyle bana
Gülüp geçeceğim
Ki biliyorum yaşamak o derece inkâra yenik
Hem insan nasıl da aciz
Yırtılan gecelerin karnında taşıdığı güneş
Belki ısıtmıyor tenindeki yarayı
Ama ben
Çiçeklerle doldurdum heybeni
Tenim tenine değince en çok
Bütün müminler görsün istedim günahımızı
Hakir olacak bir tarafı yok ibadetimizin.
Sevdaya inanlar kardeşimiz.

Arkamı döndüğümde aynalara
Çekiştirme saçlarını be çocuk
Yalnızlık söylenme ne olursun
Bir kaçışı belgelemez kaçak bir iris
İki damlasın sen
ve
Kan görmeye dayanamam ben.