Bakırcı Ustası Şiiri - Mehmet Osman Erol ...

bir ömür boyu
kuytuda, loş, daracık bir dükkânda
bakır dövdü, çekiç salladı...
şekil verdi, emek verdi, ömür verdi bakıra
bakırı adam etti
o; öyle derdi...

sevdi, okşadı, sesini dinledi bakırın
çekiç vurdu
eşlik etti ona, derdini söyledi
en kolay yoluydu yalnızlığını paylaşmanın
çekiç vurdu
hıncını aldı, öfkesini aldı acıların
çekiç vurdu
tadını çıkardı hayâtın
vurdu... vurdu... vurdukça vurdu
yorulunca bir türkü tuttururdu...

hiç gül tutmadı nasırlı elleri
gülün kokusu nedir bilmezdi
güneşi bayramlarda görürdü
ahbab ziyaretlerinde giyerdi bayramlık esvabı
ancak o zaman yürürdü
hanımı koluna takar çarşı - pazar gezerdi...

ekmek teknesiydi bütün hayâtı
orada doğmuştu sanki, orada büyümüştü
çoğu kere orada uyur, orada uyanırdı
yerdi, içerdi
iş oldu mu eve gitmezdi...

bakırı döverdi, bakırı adam ederdi
cıgara hep dudağının ucunda yapışık
sağı kaşı yukarı kalkık
feylesofça bakardı bakıra
bakır ağlardı, inlerdi
kim bilir ona neler söylerdi
bazen okşardı usulca, şefkatle, evlat gibi
bazen hiddetle vururdu ve hayli keskin
gözü hiç bir şey görmezdi
işini severdi
olmadı mı kızardı, beğenmezdi
sesini dinlerdi bakırın
her çekiç vuruşunda sanki bakır ona ninni söylerdi
.............
uykusu geldi bir gün
- her zamankinden derin -
oracığa kıvrılıverdi
uyudu...

son uykusuydu...
...............

çekici ile beraber gömdüler
mezarına bakırdan bir taş diktiler
adını yazdılar, yaşını vermediler
' ustalar ölmez 'dediler...

(İstanbul, 19 Eylül 2005)