Bakır, Köy Mü ? Şiiri - Onur Ömür Çağlar

Delilik ve velilik arasındaki pamuk ipliğinden ince çizgiyi görmeye çalışırken, toptan sıyırdım kafamın dibini yarım ekmek, çok az üzümden içecekle.
Bir iki lavuk doktor önlüğünü ters giydirip Bakırköy'e getirdiler beni, delilik niyetine.
İçeride bozuk para yiyerek enflasyonu düşürmeye çalışan Erdal bakkal ile Eyfel kulesinin tepesinden atlamaya kalkmış Hezarfen torunu tavlada kapışıyor, Hitler ile Putin'in yapacak olduğu Karlofça anlaşmasının gereklilikleri tartışıyorlardı.
Bir ara dayı bozuk para yerine zarları yutunca, Merkel teyze duruma sinirlenip suni teneffüse kalkıştı.
Dar alanda kısa paslaşma yapan gurbetçi Mesut da onlara katılınca üzerlerine su döktüm.
Hayır, zaten odaya sığmıyoruz; nüfusu artırıyorlar, izin veremem böyle bir var oluşa.
Olup bitenin sonuna yetişen Gerede'li Müdüre, herşeyden sorumlu olarak son gelen olarak beni gösterdi.

Cezam, yalnız başıma bir hücreye kapatılmaktı.
Öyle güzel kapatıldım ki, günümüz kızının tesettürüne yol göstericiyi oldu demir parmaklıklar.
Dışarıdan vurulan son teknoloji kilide, içeriden dede yadigarı asmalı bir kilit ile karşılık verdim.
Odada ben, kendim ve bir kaç karaktere daha nefes deldim.
Üç milyon yıldır evrende görülmeyen tebessüm yükseldi yatağımdan, böbürlendim.
Tek bir pencereden, yüz milyon yüzsüzle izlendim.
Delisi olacağım sanılan odanıza, velileri esir ettim.

İçeriden sürdüm kapı kilidini, ancak kendime geldim.
Sanıldı ki kapatıldım bir kafese, sizsiz var olmaya şeref verdim.
İçeride neler olup bittiğini soranlara, anahtar dolu mideler gösterdim.

Sorulmasın kafamda dönen hengame; ben, sizi dışarıya hapsettim.