Bakır Çalarım Gökten

Nicedir bakır çalarım gökten
Günde iki defa şansım varsa
Çoban yıldızına, aya bazen
Dolarım vücudumdan söktüğüm
O kalın urganları, başlarım tırmanmaya.
Yanlış duymadın,
Doğrudur anladığın,
Beni bağlayan ipleri koparalı
Birkaç sene oldu.
Bazen bir sağanak boşanıverir
Islanırım sırılsıklam olurum.
Bazen de kuşa benzer birileri
Çıkar göğe keser ipimi birden
Ben düşerim gökten yere yavaşça
Yerde açarım gözümü
Ve bir kaç küfür yollarım göğe
Evet küfür ederim
Sempatik olma kaygısını
Bir yıldızda idam edeli
Birkaç sene oldu.
Benim asıl derdim bakır değil
Öyle olsa kendimi ararken gökte,
Bir trafonun ya da elektrik direginin
İçinde bulurdum belki.
Ben birgün gezerken dağda
Gözüm takıldı birden ufka
Kızıl desem kızıl değil
Sarı desem sarı değil
Bir renkti. Sanki
Göğün ufkunu bakır bürümüş.
Yürüdüm ona doğru koşar adım
Fakat bitiremedim yürü yürü.
Ağaçlar diktim, suladım, büyüttüm
Dallarına tırmandım, yetişecekken
Ağaçlarımı kestiler. Düştüm.
Gocunmam düşmekten
Bir yıldızdan kayıp düşeli
Korkmam yükseklikten
Sırtımı yerin yağızına vuralı
Birkaç sene oldu.
İşte böyle.
Artık inesim gelmiyor gökten yere.
Sırtım dünyaya dönük
Bakır çalarken gökyüzünden
Gözbebeklerimi karanlığa ödünç verdim.
O zamanlarda siyahın kudretini farkettim.
Ondan çalınmış onca renge isyan edip
Sarmış dört bir yanı.
Yalnızlıklarını kralını
Soytarısı yapmış o biçim.
Bir dostu gecedir siyahın,
Her gün kendi sırası geldiğinde
Kovar güneşi uzaklara.
İşte böyle.
Korkmam karanlıktan.
Kafamdaki ışıkları
Bir kızılcık sopasıyla
Paramparça edeli
Birkaç sene oldu.