Bakır Bilezik Şiiri - Gülşah Başol

İki bakır teli burup sarmıştı birbirine usta
Her boğuma birer boncuk dizerek,
Onu sırma saçlı, kalem kaşlı, ince bilekli bir kız beğendi
Vitrinden seçti bir çift kanat gibi ellerini çırparak
"Yakıştı, hediyemiz olsun" dedi çırak...

Çavuşoğlu başıyla hayhay derken
Babacan bir bakış okşadı, kızın klimadan ürkmüş saçlarını...

Göz alıyordu kaymak gibi gerdanı
Çırağın hayallerini süsledi hayli zaman...
Sekerdi bir nefesi
Ne zaman uzun boylu ince bir kız girse kapıdan
Saçının ardında mahcup yüzü saklı...

Tokat'lı değildi ki
Arada sırada gelse,
Ne düğünü biter, ne sünneti buraların
Çeyrek almaya yolu düşmese, gram için gelirdi
Onca yıl bir yarım lazım olmaz mı insana?

------

Alerji yapmış koluna, çıkarıp attı kız
Üç gün sürmedi ellerindeki kuşun sadakati,
Bir daha yüzüne bakan olmadı
Zaten evde de kız kalmadı...

Öyle ya da böyle durdu yerinde
Çekmecenin ardında sürgündeydi sanki...

Kız, kuğu gibiydi zaten, öyle de bir gelin oldu
Burma bilezikler taktılar koluna
Seneler sonra dönünce baba yurduna
İlk bileziği düştü aklına...

Yere değen yanı kararmış ama
Boncuklar, çırağın gözleri gibi parlaktı hala...
Atmaca gibi yanan bakışlar ordaydı
Gülümserken kadın, ruhu esnedi...

Bıyıkları yeni terlemişti
Y-o-k-s-a!
Çarşıyı kasıp kavurur, Sulusokağı kuruturdu
Oğlanın gözünde yanan o çıra...