Bakınca geri, anlaşılmaz ileri

Çiçekler getirdim bak ellerimde
Çiçekler ilk cemreden düşen gönlüme
Adım adım sözlerim karşısında gözlerin
Tebessüm edişin kuytu bir varlığın gölgesinde

Debisi yok hislerimin
Yorgan altında üşüyen sırtlar var
Her dokunuşta sızlayan

Çıplak bir yaz akşamını andıran ellerin
Sevmenin en yalın hali
Gidişlerin en acımasızı

Yıllar geçiyor bak üstümüzden
Zaman dedikçe işliyor çehrelerim
Sessiz geceye sunulan
Kendini kaybetmiş bir yolsuz varlık

Kararmış alnında kamaşık onlarca harf
Alsa ya! veren şu verdiği bedeni
Sonu belli kelimelerde bu kadar engel neden?

Kaybedenler vardır bazen
Daha doğmadan
Gün batımına yakın
Sızlayarak çıkan oluklarından

Belli değerler,
Bu yüzden belki de küçükken,
Aşık olmak için büyümek isterdim...

Vahdeddin ARPAG