Bakî Kalır Feryadım Şiiri - Mehmet Tekmen

Ağladım senelerce,akmaz oldu göz yaşım.
Çoğaldı acı,çile; çekmez bu yükü başım.
Gölgesiz ıssız yolun,var mı bilmem ki sonu.
Nerelerde arasam,kimlere sorsam onu.

Çekip götürür gönül,bilinmeyen yerlere.
Alışamadı nefsim,bu uzun seferlere.
Ac,susuz,yalın ayak; dikenli yol çekilmez.
Karlı dağlar bu mevsim,mümkün değil geçilmez.

İçimde yanan alev,volkan olup savrulur.
Hakikate ermek zor; ruh,çileyle kavrulur.
Sabret,dayan,ayağım; bu yol bir gün bitecek.
Ham sanılan şu kafa,olgunlaşıp erecek.

Çekmem demem bu yükü,gönlümde olsa isyan.
Onca çileye rağmen,benim onu taşıyan.
Yeni hedefe doğru,yürüyüp gitmeliyim.
Bir mum gibi yanarak,eriyip bitmeliyim.

Kanayan bir yaradır,hasretim aslâ dinmez.
Öyle hafif ki ruhum,uçarsa yere inmez.
Durmaz geçer zamanım,geriye dönüp bakmaz.
Önümü görmem için,bir ışık bile yakmaz.

Son an,son söz,ne ola; avuç içine yazsam.
Okuyan olur elbet,sade mermere kazsam.
Bu yoldan geçenlere,ibret olur hayatım.
Silinmez zihinlerden,bakî kalır feryadım.