Baki Dost’a Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Baki Dost’a

Yıkıntılar viraneler arasında yuvarlamışlık vardı
Kaybedilmiş duyguların tütsüsüne gelen
Birde güzel vardı varlığını tattıran giriftçe
Cesaret kılıcını çekmiş kanaat gövdesine hapsetmiş ben
Gözlerimi kamaştırdım savrulan cazibesinden
Gözlerinde beni tesiri altına alan,
Aşk iksirinin kokusu var
Ellerinde beni bağlayan yalnızlığın örtüsü
Savrulan saçlarında anın ferahlığı var
Sürüklüyor beni peşinden tenine değdirmeden
Yanmamdan korkuyor olmalı, düşüncesi inceden
Vaatlerle süslemeden adım adım akıyoruz zamana
Derinliğinde soluyan okyanusların o batık gemiler
Teslimiyet köşesinde benim gibiler
Hiç duraksamaksızın sonsuzluğa açılıyoruz
Sanki inşa ediyoruz her şeyi yeniden
Kendimize yeni bir yer arıyoruz öteden de ötede
Hiç kimsenin ulaşamayacağı bir tepede
Nuh’un gemisinin mimarı da o güzel
Elinde birkaç ağaç parçacığı,
Yıkıntılardan benden geriye kalan
Ne de güzel işliyor en olmadıklığın zirvesinde
Yine kıyıdan çok uzaklardayız
Doruklarda gemi yapmaktayız
Fırtınalar koparmaya ant içtik
Yağmurlar ve selleri yoldaş seçtik
İnşa ediyoruz gemimizi sessizce sevgi ile
Bekliyoruz suların yükselmesini,
Alıp götürmesini bizi
Bekliyoruz yağmur sularının özleminde
Kavuşmayı Nuh’un gemisiyle
Fedakârlıkları feda ederek
Gerekirse doldurmak için rotamızı gözyaşı ve kanımızı dökerek.
Bekliyoruz kavuşmayı
Artık tek vücut olduk biz
Ne var ki ötede…