Bakarken Guruba Şiiri - İbrahim Ediz

Zifiri karanlık sokaklar
Benim evim,ailem,yurdum artık
Sevgisiz yürek ancak burada yaşayabildi
Sayende...

Güneş niye doğmuyor
Bir gülüş,bir duyguda mı yok içinde
Taş mı kesildin be gülüm
Göster gülcemalini
Doğsun artık gün
Bir su serp kavurduğun yüreğe

Üşüyorum
Sensiz aldığım nefeslerin
Soğukluğu
İşlemiş ciğerime

Yapayalnızım,
Avuntum,sevilebilme ihtimali
Ayakta tutan
Bu yorgun,soğuk,ölü bedeni

Ayaklarımdan öte bir soğukluk doldu içime
Yolculuk başlamak üzere
Ölüme
Bir adım daha yaklaşıyorum sana
Her an,her saniye

Hilal kaşının altındaki kor
Baktınmı taa yüreğime işliyor
Ya rab
Gönder ruhumu cennete
Göreyim gülümü
Dermeden,koklamadan kimse

Göğsüm sıkıştı
Daha bir üşüdüm
Kapattım gözlerimi kapattım ki
Daha çabuk alsın beni ölüm
Bitsin artık sensizlik
Bitsin bu zulüm

Şakaklara kurşun bakışlarını
Göremeden
Göçüp gider bu fani dünyadan
Erer huzura beden
Göz bebeğim
Gülüm
Bi tanem
Herşeyim
Bu feryad figanlar
Hiç mi yakmaz içini
Sensizliğe veda vakti geldi...

Gülün kokusuna hasret türküler yakılalcak bundan sonra
Sonra ayrılıkların göz yaşı bir yağmur gibi düşecek toprağa
Ama sen ağlama gülüm
Yaratılmadı mı o gözler
Gülmek için mutluluğa
Bir daha gelirsem dünyaya
Yine seni dilerim Allahtan
Sen derim bakarken guruba