Bakarken bile kıskanırım Şiiri - Murat Ülkü

Bakarken bile kıskanırım rüzgârı,
Tenine değen her zerreye dargınım.

Gönlümde açtın en derin bir yarayı,
Gölgene bile sevdalıyım, vurgunum.
Oysa sesini duymadan ezberledim,
Sensizliğin şiirini kendim yazdım, kendim söyledim.

Gözlerinden kaçırdım ben bütün yıldızları,
Sanadır her duam, sanadır her yalvarışım.
Ah o buğu, o pusta ne derin sırlar gizlenir,
Beni benden alan sadece o bakışlarındır.

Şimdi her yanım firar, her yanım hasret,
Gel gir içime, bu kalbi sana teslim et.
Sana düşüyor yorgunluğum, ey nazlı yar,
Gör bak gönlümde senden başka bir fertmi var...

Sen ki, her nefesimde tütensindir,
Dışım sussa da içimde her dem haykıran.
Gel, bu aşkın adını sen koy sevgilim,
Zira adını sensiz koyduğum her şey yalan.

Yine sana geldim, yorulur diye korktum,
Eşiğinde bekler, sesimi dahi kıstım.

Gözlerinden damlayan her damlayı okudum,
Senin şehrinde sensizliği ben yaşadım.
Bir ben bilirim, o içime sığmayan yarayı,
Yüreğimden akıtıp sana düşen karayı.

Ah, o buğulu gözler, bilmeden mi yakar?
Yoksa gönlün, bu perişan halimi mi kovar?
Her köşe başında yalnızlığım bana bakar,
Ey yar, senden gayrısına kapalı bu diyar.

Gel gör ki ben de senden başkasını görmem,
Zaten bende sensiz geçen ömür de ney?
Bu yorgunluk, bu suskunluk niye bilmem,
Sana düşer; gel de bu sırrı sen çöz, sen ey!