Bak yine benden birşeyler...

Bak yine ellerim titriyor yazarken, terliyor bir de..
Gözyaşlarıma hakim oluyorum şuan, davacıyım hakim bey!
Hayattan, bana çektirdikleri, bana verdiği bu acıdan dolayı,
Şikayetçiyim savcım!
Bizi bu şartlara sürükleyen kader olamaz? Kaderi biz kendimiz seçerken hele ki!
Bu saatte hancıda yerinde yoktur ki..
Yine evdeyiz o zaman, yine mi güzeliz, yine mi çiçek?
Olsa olsa kaktüs olur herhalde benden..
Dikenlerimi sunarım..
Ne su isterim doğru dürüst ne de sevgi..
Oysa o dikenlerin sebebini çok iyi bilirsin…
Sana yazılmış bir hayat var değil mi?
Sen iyi kullanabildin mi peki o hayatı?
Sanmam!
Sadece aşk’tan yana değil bu şikayetim.
Riyakar değilim aslında alelade bir şekilde belli ediyorum,
Anlamak isteyene sadece, görmek istemeyen zaten kolay yollarını bulmuş gidiyor…
Hayatın hızına yetişebilmek için motor almadım, bir motora aşık oldum! o beni uçurdu..
Kimsenin beni anlamadığı bu dünyada olmak istemiyorum!
Büyüyorum, olgunlaşıyorum, kendimi buluyorum ve korkuyorum!
Ki! Herşeyi daha iyi anlıyorum.
Biz kendimizi laik bir demokrasi yaşıyor sanıyorsak, havanında kendini kış zannetmesi gayet normal bence, kızmaya hiç gerek yok!
Biz içimizdeki güneşi karanlıklara bıraktık, teslim olduk bir daha nasıl yüzünü göstermeye cesareti olabilir ki…
İşte Çirkin güzeli öldürdü!
Gelen geçmiş, geçmişler gelecek olmuş
Hayat tek bir şey üzerine kurulmuş bu adi dünyada koy ver gitsin.
Ee! tabiki ümit etmek bile saçmaydı, olsun hayal kurmak her zaman güzeldir!
Çok ağladım bir zamanlar ne kadar üzdüysen beni ama artık ağlamıyorum, hayata daha sıkı tutunuyorum ağlamak güçsüzlük degil aksine daha güçlü yapar insanı ben hayatta güçlü olmayı ağlayarak ögrendim.
Bu hayatta yaptığım bir çok şeyden pişmanlık duydum belki ama o pişmanlıklar hep yeni tecrübeler getirdi bana hayatın götürüsünden çok getirisi oldu bana...
Sadece kendimizi kandırmaya çalışıyoruz.
Bir de gerçekten boşverenler umursamayanlar var ki, onlara çok özeniyorum nasıl oluyor da başarıyorlarsa başarıyorlar işte zaten hayat onlara güzel değil mi?
Bazen diyorum tam kendime geldim bende artık umursamayacağım boşvereceğim diyorum bir de bakıyorum yine aynı yerdeyim ne değişiyor?
Hiç..
Kendime kızıyorum her defasında ama kabahat bizde insanoğlu nankördür biz ne kadar verirsek yetmez daha fazlasını ister..
Ben bir dedemi hiç görmedim, diğerine de hiç doyasıya sarılamadım sert mizacı yüzünden, Babaannemi çok az tanıdım çocuk halimle, aynı şekilde anneannemi biraz daha fazla tanıdım,
Bana tülbentten fare yapar güldürürdü beni,
Doya doya sarılmaya çalıştım ama doyamadım,
Çocuk yaşta bıraktılar beni hiç bir şey anlamadım...
Şimdi daha iyi anlıyorum onların eksikliklerini, kirlenen bu dünyada ki onların bana karşı masum sevgilerini…

SAYGILARIMLA…
28/04/2011 17:45