Bak Ve Söyle Şiiri - Merve Ceylan

Bak,
nasılda açılmış gözlerim, sözlerinin önünde.
uzaklara bakakaldım.
tuzaklar artık dostumdur benim.
saklama benden çehreni,
her duyumda görmeliyim seni.
görmeliyim ki bitmeliyim deli gibi.
hem bitersem büyürüm belki.

Söyle,
bir ağacın dalına konsak ve cilveleşsek iki kuş gibi,
kim kızalabilir bize, hangi sevgili?
özlemden başlıyorum saymaya,
sayılarım bitiyor.
bir bölününce ortadan,
geriye iki kalıyor.
yarım.
çeyrek.
belki de gitti gidecek.
yine de özlemek kadar çetrefilli bitecek,
gözlemek yolunu, içimi tüketecek.

Bak,
nasıl da açılmış gözlerim, sözlerinin önünde.
secdeye eğilmişim,
inandığım sen olunca ibadetim de yalan olmuş.
doğurmuşum.
doğmamışım güneşten.
karanlık benim kadim dostummuş.
tek tanığım sancıma;
benliğimden oyulmuş derinlere kavuşmuş bir yarık.
yara sisleri, bir üflesen uçacak sanki.
Yaradansa izleri sildi.
bir baksan, açacak güz gibi.
bir aksan kanıma, kaçacak giz dibi.

Söyle,
banka kuyruğunda beklerken sıramı,
önüme geçen tüm kadınlara izin vermişliğimden mi,
yoksa durup bana gelmeni beklediğimden mi
girdin içeri?

Bak ve söyle;
ensemdeki karanlık kadar yakın değilsek bile,
niye olamadık can yeri?
sahi,
kimdik biz?
konumumuz neydi?
ki sonumuz, baştan belli.

8beş10 | 22:00
Mercey.