Bak Hayatına Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Sen bilmezsin yalnızlığı,nerden anlayacaksın? !
Gün bitsin istersin,fakat akşam olmasın.
Kaç zaman yalnız kaldın ki? Şikayetin ola.
Gelme istemem diyesin her gün akşama.
Hani o,zile basmadan anahtarla açmak yok mu,
Geriye dönmeden çarparken kapıyı,sanki ramazan topu.
Bilirsin,işte şimdi bir soğukluk yayılacak bedene.
Bilirsin,bu kapı arada engeldir artık,her şeye.
Yine karşılar seni soluk boyalı o dilsiz duvar,
Ne olur sanki bir akşam,hoş geldin dese eşyalar.
Ayılırsın,aradan geçmiş birkaç dakika zaman,
Demek durmuşsun öylece,hiç kıpırdamadan.
Yok,yok belki duvarların dili ama,
Konuşmadan bir bağlantı kurulmuş arada.
Bir his,bir duygu köprüsü gibi işte,
Ne bileyim olabilir,bir elektrik atlaması işte.
Biraz daha zaman,biraz daha zaman geçsin,
Yemek için bir şeyler düşüneceksin.
Ne gezer,nerde sanki yemek için o iştah.
Tek övün yetiyor,ne gerek akşam ve sabah.
Otur şimdi gecenin en kötü zamanı,
Meşgul ol bir şeyle bekle,çalacak kapı.
Her iki kelimede,kayar gözler kapının koluna,
Sanki,bu gelende açıp girecekmiş gibi salona.
Bir tıkırtı duyar,pür dikkat kesilirsin.
İşte şimdi zil çalacak diye beklersin.
Çalmaz,aklından zorumu var ki birinin,
Zaten her şeyi gibi zili de bozuk evimin.
Bu ne ümitle bekleyiş ki,sürer bütün gece.
Bozuk olduğu halde,zil sesi beklenir öylece.
Vakit ilerler,geride kalırken gece yarısı da,
Hala bekler kulak seste, gözler kapıda.
Yok,gelen olmaz,tıpkı dün gece gibi,
Gerçekleştirecek biri çıkmaz bu mucizeyi.
Yarında,hatta yarından sonrada böyle olacak,
Derken dün ve dünden evvellerle bağdaşacak.
Mecbursun,yalnızlığını yine kendinle paylaşmaya,
Mecbursun satırlarda,yine kendinle boğuşmaya.
Bırak saçmalamayı ufaklık,düzen ver hayatına,
Benzemez yalnız adam,dinlenmek için çekildiğin odana.

06.02.1982