Bak gülmesini allah'a emanet ettiğim

Bak gülmesini Allah'a emanet ettiğim
bir gün gelecek kalbinin bir köşesinde
küçük minnacık bir tohum yeşerecek
kalbinde pas tutmuş küflerin
yüzüne yüzüne vurmasından
önce o tohumu fark edemeyeceksin
sonra o tohum yavaş yavaş filizlenecek
filizler sabırla pas tutmuş küflerini
zımparalamaya başlayacak
kah gıdıklanacaksın
kah canın çok yanacak
bu pas kalbinin çevresini sararken
küfün kalbinin neresinde
ne kadar derinine işlediğiyle alakalı olacak
ama filiz inatla büyümeye
işlevini yapmaya devam edecek
hiç aklına gelmeyen şarkıları
sevmeye başlayacaksın önce
sonra şaİrlerin şiirleri hoşuna gitmeye başlayacak
işte tam o noktada
çoktan unuttuğun ben aklına geleceğim
hani diyeceksin
hani benim gülmemi Allah'a bağışlayan
bir şairim vardı
her uyandığımda ondan bir şiir görürdüm karşımda
her uyuduğumda dünyanın bir ucunda
beni düşündüğünü bildiğim
bir şairim vardı diyeceksin
ne oldu acaba ona
şiirleri de gelmez oldu artık
hay Allah diyeceksin
adını bile unuttum
kimdi acaba
ne yapıyor
öldü mü
yoksa beni unuttu mu diye düşüneceksin
o filiz kalbini iyice sardığında
o şairin o tohumu kalbine ektiğini anlayacaksın
tam onu armaya karar verdiğin
ama nerede bulacağını bilemediğin bir anda
hiç ummadığın bir kitabın
bir sayfasının köşesinde
bir şiir gelip vuracak yüzüne
ben senin beni unuttuğun yerde beklemekteyim
ey gülmesini Allah'a emanet ettiğim...!!!

Yüksel ŞEKER