Bak Gördün mü... Şiiri - Hüseyin Özcan

bak gördün mü,
aramıyor,sormuyorum seni,
aynı sana söz verdiğim gibi,
görsem bile selam vermiyorum,
çünkü sen öyle demiştin,
öyle yapıyorum şimdi…

hiçbir şey yazmıyorum sana dair,
hatta düşünmüyorum bile seni,
aklıma dahi getirmiyorum,
senin olduğun günlerimi….

güneş yine doğuyor,
gün yine başlıyor,
yine her zamanki gibi,
hayat devam ediyormuş meğer,
meğer sen olmayınca da nefes alabiliyormuşum..

sensiz olunca da bahar yaşanıyormuş,
güllerin güzelliğini sensiz de farkedebiliyormuşum,
sensiz içtiğim çaydan da tad alabiliyormuşum,
deniz sadece seninle seyrederken güzel değilmiş,
tek başına kaldığımda da güzel görünüyormuş…

seni nasıl da katmışım içime ey yar,
nefesimi bile seninle alıp veriyormuşum,
bak, oysa sensiz de nefes alabiliyormuşum...

sen neymişin benim için ey yar,
bütün güzellikleri sadece sende görüyormuşum,
denizin mavisini gözlerinde,
gülün kırmızısını dudaklarında sanıyormuşum.
oysa deniz hakikaten mavi,
gül gerçekten kırmızı olurmuş,
ben herşeyi seninle yaşıyormuşum…

bak gördün mü,
artık yoksun ve nefes alabiliyorum sensiz,
gecelere uykusuz gözlerle girsem bile,
sensiz de yine sabah oluyormuş meğer,
dünya dönmeye devam ediyor,
geceler yine gündüzü kovalıyormuş.

bak gördün mü,
sen olduğunda söyleyemediğim,
yalanları da söyleyebiliyormuşum…