Bak! Eylül Geldi Yine Şiiri - Mehmet Macit

Cıvıl cıvıl insanlar, çocuklar, sevgililer.
Yer bulunur herkese, mutlu ve saygılılar.
Çabuk geçti o günler seneye kaygılılar.
Hüzünlenen bu yoksul geçmişe daldı yine.

Rengarenk şemsiyeler dizilirdi sahile.
Rastlanmadı pek çok gün olumsuz bir fiile.
Yazdan kalma son güneş ufku boyar kızıla.
Bir bir gitti gelenler, sahil boş kaldı yine.

Tanışıp kaynaştılar, çok şehirden her kesim.
Yazıldı aşk sözleri, çizildi kumdan resim.
Kalacak anılarda özde saklı bir isim.
Kumsalda ki izleri dalgalar sildi yine.

Kolay mı yalnız kalmak, arar oldum bir sesi.
Sıkışıyor ciğerim zor alırım nefesi.
Tutuldum olmaz aşka kıramadım kafesi.
Kasvet çöktü gönlüme, göze yaş doldu yine.

Eser soğuk rüzgârlar, üşütür artık teni.
Yaşlılık başa bela zor taşıyor bu canı.
Bir kadim dosttan başka kimse aramaz beni.
Gökyüzünde bulutlar, bak! Eylül geldi yine.

Deniz, tekne ve sahil, bir sen eksiktin gülüm.
Yok mu kötü kaderim? Olmaza sürdü yolum.
Tanrı’nın yarattığı aşka aşık bir kulum.
Sana ait umutlar zamansız öldü yine.

Vefasız o güzele geçmedi asla sözüm.
Uzamış saç ve sakal bu günlerde pek yozum.
Ne yapsam da sönmüyor kalbimde tüten közüm.
Oynaşan şu martılar halime güldü yine.

Kalmadı siyah bir saç bu akılsız başımda.
Boşa bekler dururum şu kocamış yaşımda.
Sanmam ki O gelecek, ekim sonu, kasımda.
Bir ayrılık şarkısı uzaktan çaldı yine.

Deryada gezer Macit kimse bilmez halini.
Okşar durur dalgalar derme çatma salını.
Tutuyor huzur ile sevdiğinin elini.
Bir mevtanın salâsı düşünü böldü yine.

MehmetMacit
20.09.2017
Dikili/İzmir