Bak da İbret Al Şiiri - Mehmet Şahan

Nedir bu gafletin ey insanoğlu?
Aldığın nefesi ver de ibret al!
Allah’ı zikreder seher de kumru,
Nasıl da yalvarır, gör de ibret al!

Her mevsim göç eder ördekler, kazlar,
Yeniden canlanır baharlar, yazlar.
Yürekte yaşanan kederler, hazlar,
Birazcık kafayı yor da ibret al!

Her sabah şafakta bülbül sesinde,
Cıvıl, cıvıl öten kuş nağmesinde,
Göğsünde tıklayan can kafesinde,
Varlığın sırrına er de ibret al!

Tutarak kalemi, yazdığın elin,
İnci gibi kelamı dizdiğin dilin,
Bülbülün yandığı sevdiğin gülün,
Koku membaına gir de ibret al!

Neler hissedersin dokun teninde,
Ne sırlar gizlidir insan ceninde,
Kimliğin saklıdır saçın telinde,
Hücreyi önüne ser de ibret al!

Şahan’ın doğarken duyduğu tekbir,
Fikrinde, zikrinde olduğu tek, bir
Âlemi yaratan Allah’ı tek, bir
Aklını, beynini yor da ibret al!