Bahtsız Şiiri - Abdullah Haktankaçmaz

Şaşırdım dünyada ne kâr eyleyim,
Yitirdim aklımı ne ar eyleyim.
Sorana bilmem ki; ben ne söyleyim?
Dinleyin derdimi size diyeyim.

Berber oldum geldi kelin birisi,
Şapkasın kaldırdım koptu derisi,
Bitmemişti henüz tıraşının yarısı,
Kafasını tuttu gitti bilmem ne yani

İmam oldum, çokça namaz kıldırdım,
Yata kalka insanları yıldırdım,
Namazdayken cemaati güldürdüm,
Müftü geldi attı beni dışarı.

Dalgıç oldum, dalamadım derine,
Garson oldum dedim düştüm yerime,
Çorba döktüm, müşterinin birine,
Ne garsonluk kaldı, ne de müşteri.

Modacıyken kombin yapmak belledim,
Prova da müşteriyi elledim,
Ben el sandım kocasıymış bilmedim,
Silah çekti, zor fırladım dışarı.

Kadın oldum, bir ayyaşla evlendim,
İlk gecede meşe ile kavlandım,
Aşçı oldum, tavlandıkça tavlandım.
Doktorlar ur dedi attı neşteri.

Kalaycı oldum, kalayladım kapları,
Hep kırıldı tavaların sapları,
İlk kalayda düşüverdi dipleri,
Bu da bitti, görmedim yararı.

Kuyumcuyken, epey servet eyledim,
Sevincimden her sorana söyledim,
Muradı yok gene hata eyledim,
Dolandırdı, gitti adi serseri.

Şoförlükte kırmızıda da geçtim,
Direksiyondayken her zaman içtim,
Kazancı bırak da, canımdan geçtim,
Görmedim ki hayatımda baharı.

Çoban oldum, gezemedim dağları,
Balıkçıyken, çekemedim ağları,
Otacıyken hep öldürdüm sağları,
Firar ettim, üç yıl gezdim firari.

Çöpçü oldum, çöpü camdan attırdım,
Bakkal oldum, pahalı mal sattırdım,
Sattığım her mala hile kattırdım,
Ne yaptıysam olmadı bir yararı,
Müebbete, temyiz verdi kararı.

Haktankaçmaz der ki:
Dürüstçe, sebatla, çalışsa herkes,
Ne bahtsızlık kalır, ne de nahoş ses.

Yazılış: 13.01.2010