Bahtiyar Şiiri - Ahmet Akkoyun

Vurulmuş nefesinle nereye gidiyorsun
Ey gözleri kırmızı omuzlarında efkâr
Böyle bağrı yaralı seni yok ediyorsun
Sükûtun karanlıktır müzmin ümidin esrâr
Yoksa hâlâ ısrarla vuslat mı var diyorsun
Vurulmuş nefesinle nereye gidiyorsun

Sen dipsiz sokakların terk edilmiş hâlesi
Masmavi denizlerde suyu paslanmış kara
Münzevi yalnızlığın azâd olmaz kölesi
Söyle nasıl anlatsın hicrânını şûarâ
Anla; çoktan yıkıldı ahde vefa kalesi
Sen dipsiz sokakların terk edilmiş hâlesi

Ümidin yedi boğum dinle beni bahtiyar
Bu küskün yalnızlığın belki bu gün adı yok
Ne çıkar güldürmezse hayâlini baht-ı yâr
Bil ki hüküm verecek aşka kefil kadı yok
Eğer seni görseydi mest olurdu şehr-i yâr
Ümidin yedi boğum dinle beni bahtiyar

Kaç yıl geçti aradan ne bir ses ne bir nefes
Yoksa asır mı oldu bu hasret nöbetinde
Belki senden habersiz sığındığın o kafes
Tozpembe rüyaların efsunkâr rağbetinde
Kırılmış kanadınla nasıl kırılsın mahbes
Kaç yıl geçti aradan ne bir ses ne bir nefes

Ey çile bezirgânı yâr yaralı şehsuvâr
Bilmelisin bu yolun menzili karanlığa
Zannetme ki sevene bu cihânda vuslât var
Düşünce göreceksin dipsiz perişânlığa
Yâr dediğin o canân gecesi olmaz nehâr
Ey çile bezirgânı yâr yaralı şehsuvâr

Dinle beni bahtiyar bahtına düşen zârdır
Elbette ki uğruna divane olduğun gül
Senin gibi böylece nice mecnunlar vardır
Yalnız Ukba’da olur beklediğin o ödül
Serâbında aldığın rayihâsi tek kârdır
Dinle beni bahtiyar bahtına düşen zârdır

Sen hâlâ dağları mı delerim sanıyorsun
O dağlar kalpten kalbe bir fusûn akmasıdır
Ahde vefâ yok ise beyhude yanıyorsun
Sabır karanlıkların kıvılcım yakmasıdır
Makberî’nin sözünü boşuna kınıyorsun
Sen hâlâ dağları mı delerim sanıyorsun

_______Makberî