Bahtiyar Şiiri - Kâmuran Arslan

Bir pınarın kenarında toplanan kırmızı toprağın yeşile bürünüşünün,
Tatlı seyrine dalmış ince belli kırılgan bir fidan olurum kimi zaman…
Durup bakınırım çağlayan sessizliğin öfkeden köpüklenişine
Ders alırım, güler geçerim
Derin bir hâl alırım
Oy dedirtecek bir of çekerim dağlara
Sonra kaparım gözlerimi
Duyarım bahtiyarın seslenişini
Çığırtkan pınara rağmen
Ve avuturum zihnimin sedef mahzenlerinde öylece kalakalmış gülüşlerimi
Toprak olun su olun derim
Buhar olun bulut olun sonra yağmur olun gelin tane tane
Umut olun sevgi olun
Kum olun derin okyanusların sere serpe çarptığı dalgalarına
Feryat olun kaybolan yalnızlığıma
Bir iç çekerim yeniden bahtiyardan
Ufuklara yönelir yankılar
Duyar kapkara ülkenin efendileri
Ak bir korku düşer içlerine
Eyvahlar sarar duvar zırhlı şatolarını
İnce bir fidanım kimi zaman
Sürüm sürüm akan bir pınardan beslenirim
Dert olurum kimilerine çökerim geceleri korku kalelerine
Tir tir titrer katı görünüşlü kuleleri
Umudum ben, ben aydın bir gelecek
Bahtiyar deli bir küheylan bazen
Alır başımı giderim
Kurdun kuşun gidemeyeceği tepelere
Bakakalırım yükseklerden
Hoyrat olur bahtiyar basa toprağa
Karanlık kuytulardan gelen seslere ak bir yel serpiştirir
Boğulur nefessiz kalan korku tünelleri
Ay doğar beyaz bir örtü sarar ülkemizi
Ve bazen bir umut olmak gerekir bahtiyara sarsın diye inceden inceye boy atan bir pınar kenarındaki sahipsiz fidanı…

(01.02.2009) Ankara