Bahtım Utansın Şiiri - Mecit Aktürk

Anlamak ne mümkün ey hayat seni
Gençlikte verdiğin o kanat hani?
Tut şimdi posamdan kaldır at beni
Düştüğüm toprağın sînesi yansın
Kadere sözüm yok; bahtım utansın

Çelmeler taksan da; hep adım adım
İz sürdüm ardında ışık aradım
Her düşüm düşüktü, hayalim hadım
Kırk yıldır günüme özlenen tansın
Doğma hiç, lüzum yok; bahtım utansın

Yazlar az gelirken gözü açlara
Yazdın kaderimi boş amaçlara
Yorgun dizlerimi sal yamaçlara...
Ne çıkar adımı yokuşlar ansın
Bir karış düzüm yok; bahtım utansın

Bahane ederek zamanı, çağı
Koy omuzlarıma kalan son dağı
Tükettim sabırı... bozdum otağı
Belli ki hüzüne Anavatansın
Tahtında gözüm yok; bahtım utansın...