Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
uydumki yar boynu bükük ağlarsın
Bahtı kara bağrı yara sevdiğim
Yaktığın ateşte kendin yanarsn
Bahtı kara gönlü yara sevdiğim
Ben senin adını dökerim saza
Gel artık ezdirme beni bu naza
Bu yaz olmazsada gelecek yaza
Bahtı kara bağrı yara sevdiğim
Ne olur üzülüp artık ağlama
Ben zaten inandım senin sevdana
Hala Sırıl sıklam aşığım sana
Bahtı kara bağrı yara sevdiğim
Unutamam seni sevgin içimde
Akan her göz yaşın iz olur bende
Ne olur bir not düş bunu kalbinde
Bahtı Kara bağrı yara sevdiğim.
Biliyorum gönül muhtaç sevgiye
Gülmenin yerine ağlamak niye?
Her anından bir iz kalmış geriye
Bahtı kara bağrı yara sevdiğim Harika bir çalışma hazla okudum sizi yürekten kutluyorum
Azizim Yürekten kutlarım muhabbetle tam puan
Biliyorum gönül muhtaç sevgiye
Gülmenin yerine ağlamak niye?
Her anından bir iz kalmış geriye
Bahtı kara bağrı yara sevdiğim
Sevgisiz bir dünya dönemez, donardı kaskatı sanıyorum sanki.Kutlarım güzel şiirinizi ve kaleminizi...
beğeniyle okudum şiirinizi, yüreğiniz daim olsun, sağlık ve esenlikler diliyorum
selamlarımla
sade ve içten bir anlatım, kısacası ....
dört dörtlük, dörtlüklerdi Üstadım.
paylaştığınız için teşekkürler.
selam ve saygılarımı yolluyorum.
maniler topluluğu gibi olmuş. her kıta akıcı ve güzel. Şiir bütünüyle mükemmel. tebriklerimle
Biliyorum gönül muhtaç sevgiye
Gülmenin yerine ağlamak niye?
Her anından bir iz kalmış geriye
Bahtı kara bağrı yara sevdiğim
Akıcı dili ve duygulu içeriğiyle etkili bir şiirdi.
Mutlu ve esen kalın.
Biliyorum gönül muhtaç sevgiye
Gülmenin yerine ağlamak niye?
Her anından bir iz kalmış geriye
Bahtı kara bağrı yara sevdiğim
Begeniyle okudum
bahtı kara gönlü yara diyen yar
seven yürek elbet gider dara yar
hasretle özlemle zaten gönlüm yara yar
sevenlerin çilesimi nedir bu
eline sağlık hocam harika bir şiir okudum kaleminizden yazan kaleminize yazdıran yüreğinize teşekür ederim sağol üstad
Tebrikler Üstadım!
Çok akıcı, duygu ve sevgi yüklü müstesna bir manzume idi.
Hararetle alkışlıyor, özel listeme alıyorum.
Yürek sesiniz susmasın. Daima coşup çağlasın.
100+anto.
Dua ile.
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta