Bahçıvan Ve Çiçekler Şiiri - Kâmuran Esen

Onlar / dünyayı
Gözlerine uzaktan açılan
Menteşeleri paslı / dar kapılardan
Kocaman gören
Körpecik çiçektiler.

Emanettiler
Dağ köylerinde / unutulmuş
Alnında ışıklar yanan bir bahçıvana.
Çiçekler / toprakta değil
Bahçıvanın yüreğinde köklenmiştiler.
Ki / o yüreğin
Uzaklarını yakın
Karanlıklarını
Aydınlık ederdiler.

Ama
Bahçıvanın gezdiği
Dağ doruklarından,
Kalbinden
Ellerine yüklediği sevgiden
Beyninin kıvrımlarını zorlayan bilgiden
Habersizdiler...

Bahçıvan
Büyütürken çiçeklerini,
Onun gözlerindeki coşkuyu
Göremediler.
Üzerlerindeki renkler
Parlıyorken etrafa,
Kokuları
Ta uzaklardan duyulurken efil efil,
Onlar
Büyümekle meşguldüler.

Bahçıvanın
Yüreğinden akıttığı sevgi
Ve
Kaynağı herkesçe malum
Bir pınarla beslendiler
Büyüdüler / boy verdiler.

Ve bir gün
O çiçekler,
Gözleri aydınlık uzaklara dikilmişken,
- Ne oldu / nasıl olduysa -
Bir başka bahçıvana
Emanet edildiler.

Amaç / aynı amaç
Gidilen yol / aynı yol
Mekân / aynı mekân olsa da
Dallarına dokunan başka eli
İstemediler.

Bahçıvanın özlemi
Sert esen rüzgâr gibi
Kırdı dallarını / çiçeklerin
Büküp boyunlarını / ağlamaklı
Taç yapraklarına gizlendiler.

Titreyip
Tipiye yakalanmış
Bir serçe kuşu kırılganlığıyla,
- Giden bahçıvan için -
Gözlerindeki bulutlardan
Damla damla
Sıcak yağmurlar indirdiler.

......................

Şimdi
Yaşamakta o çiçekler
Bahçıvanın günlüğünde....
Eskisi gibi canlı
Eskisi gibi renk renk.
O günlüğün
Her satırında bir tohum
Döllenmekte
Her sayfasında bir çiçek
Yeşermekte...

- Artık, kendilerinden uzak olduğum sevgili öğrencilerim içindir.-