Bahçenin Yıkılan Çitleri Şiiri - Mizgin ...

arınır dualar gibi
ömrün gülümseyen elleri.
yetişmelisin insan,
unutmaya çalıştıklarının hizasına.

üstünü örten göğün altındaki de kim?
biz yanaşırken
kendimizden en uzaklara
anladık mı, aradığımız ne tarafta?

bir ömür boyu okusak da kendimizi,
sığmaz avuçlarımıza bir insanın tarihçesi.
çünkü uzun bir yol bu,
yürüdükçe daha fazla uzayan.

örtüyor sabrının kırılan yanlarını,
serin bir bulutun kanatları.
ve gece,
serçeyi uyandırıyor uykusundan.
sessizlik dili olsa da yalnızlıklarımızın
yakalar, yaşamak umudu
en yorgun yanından.

içimiz,
çatallanarak uzayan bir yolun yorgunu.
kıyıya yanaşacağız az sonra
serin bir gün batımında.

orada bekliyor kalbimizin kayıp ışıkları.
parıltısı önce ruhumuza düşüyor.
tutabilirsek onu ellerimizde,
bir şeyler değişecek dünya görüşümüzde.

tezatların canlandırdığı bir serinlik,
insanı çöl sanrılarından korur.
küçüğün kalbini büyüten
bir, iki, üç, dört. . .
(keşke büyütmese)

hiç bitmez sandığın yolun,
gökyüzüne açılan kapısı sensin şimdi.
(ben kimim)
yaşamak sızacak az sonra,
kapanmakta olan gözkapaklarımızdan.

ılık ılık yağacaksın
kendi içinin oyuklarına.
insan olmanın verdiği
o müthiş yorgunlukla.
ve insan anıları değil,
kendini biriktirmeyi de
öğrenecek böyle böyle.

belki de insanın yüzü,
en eski anıdır kendisine.

gerilmiş bir telin sızıyla anlattığı şeyleri
insan, istese de anlatamaz kendine.
unut, umudun kanadından düşen bir tüy.
uçmak için kanadında eksik olan tek bir tüy.

içindeki paslı pusulayı
bin parçaya böl ki
gidilecek yönün tek olmadığını gör.

bugün,
bir masalın
en kurak iklimine düşse de yolumuz
kalbinden başka
penceresi olmayan umudumuz.

çatlamakta
zamanı içinde taşımaktan
yorulan yüreğimin kum saati.
kendi olmaya çalışmakta
doğarken kendi olan insan.
sevinçler de büyümeler gibi zamansız.