Bahçemize Hazan düşmesin

Eylül sonrasıydı ilk karşılaşmamız.
Geceleri yasaklıydı sokaklar
Afişler toplatıldı kitaplar yakıldı
Yeşil bulutlar sardı ülkenin her yanını
Silahların gölgesi düştü üzerimize
Güneşsiz bırakıldı genç fidanlar

Suçlanan bir kaçaktım,
Adresi olmayan,
Vurgun yemiştim parkasızdım.
Üşüyordum...

Zamansız yolculuklara zorlandım
Bir şehirden diğerine
Ürkek ve kırılgandım.
Bir serüvenciydim belki birazda serseri
Hiç düşünmeden açtın yüreğini...

Sende isyankardın benim gibi, Sevgiye hasretti yüreğin.
Sabırla özlemle,
yolumu bekledin yıllarca.
Kavuşmak için...

Nefesim oldu nefesin.
Gülüşünle aydınlandı sabahlar
Dualarınla bereketlendi soframız
Umut ışığım
Kadınım yaban gülüm...

Uğruna ömrümü adadıgım,
Nazlı yarim...
Mutluluğumun kaynağı.
Yolumu bekliyenim...

Sen üzülüp,
Nezaman boynunu büksen
Uzaklara takılsa gözlerin
Suçu kendimde ararım...

Nasıl unuturum,
Toprak tenceresinde pişirdiğimiz,
İlk yemeğimiz olan kuru fasulyeyi
odamızı aydınlatan ondört numara gaz lambasını,
Kovalarla su taşıdığımız sokak çeşmesini...

Zengin değiliz ama, mutluyuz. Yinede, sığınacak bir evimiz var.
Yeterki, Bahçemize hazan düşmesin,
Çiçeklerimiz solmasın gülüm...

Beraber çıktığımız mutlu yolculukta,
Uzun yılları geride bıraktıkta,
Birbirimizin elini hiç bırakmadık.

Sana söz veriyorum,
Son nefesime kadar,
Sana olan sevdam,
İçimde yanan devrim ateşi gibi,
Hiç sönmiyecek...

ŞİİR Müslüm Kadir