Bahçeme Gömdüğüm Ölü Kuşlar

bahçeme gömdüğüm ölü kuşlar
artık isim taşımıyorlar.
adlarını rüzgâr aldı,
ben sadece tüylerini hatırlıyorum —
ince, beyaz,
uzun parmaklı birer sessizlik

birini senin için gömdüm,
birini kendim için,
diğerleri karıştı geceye.
hangi aşk, hangi ölüm,
kim kimdi hatırlamadan.

toprağa su döktüm,
biraz da kahve.
sabahları öyle kokuyor bahçem:
uyanmakla unutmak arasında bir yerde.

rüyalarımda kanat çırpıyorlar,
bazen şiir
bazen sadece ışık.
onlara bakıyorum
ve susuyorum —
şaşırtmıyor zaman;
ne kibar mezar taşı!

bir kuş kalkıyor karşıki telden,
göğe değil,
sadece içime.
belki bu, yazın bitimi.
belki de bilgelik,
acıyla barış yapmaktır,
kalbine yenilmeden.

bahçeme gömdüğüm ölü kuşlar
her bahar yeniden doğuyor,
her bahar yeniden ölüyor; bu bir son değil.
ama bu kez
kalbim biraz daha ışık,
biraz daha toprak
biraz daha kanat.

karmaşık bir yumağı düşürerek elimden
dünyanın dönüşünü izliyorum
düşe kalka yürümeyi öğrenmesini severek