Bahçeler Şiiri - İsmail Karabacak

BAHÇELER

İlk önce ben
Terketmeliymişim bahçeleri
Zaman akmıyor orda
Bak duran dünya
Kurşun kurşun yığılan gök
Boğulan kuş
Kanatlarına gömülen bulut

BAHÇE KENARI MANZARALARI

Burada içmiştik bak
Dudaklarında ısınan çayları
Ellerin titremişti de
Sarsılmıştı toprak
Parıltınla parıltınla
Paralanıyordu kangrenli boynum
Kısalıyordum
Toprağa değiyordu ellerim
Sırlanıyordu bakır tenim
Kapanıyordum kapanıyordum
Gökten toprağa yamanıp
Eteklerine akıyordum

BAHÇE KENARI MEZARLARI

Sırlanan ben
Değilmişim gibi toprağınla
İrkilmeden
Durabiliyormuşum
Bak yanında
Ölgün manzaralarla kutsanan
Bir göğün mezarında
Bakışlarını al ve git
Ve gene gel
Etime saplanan kemikleri
Bir baharla ayıklamaya
Baharla gel
Bir bahçe kenarında
Ellerini damıtan adama
Baharla gel...

(Mağara Dergisi,kasım 2000,sayı 9)