BAHÇE ŞİİRLERİ

Bahçe sende,bağ sende
Orman sende,dağ sende
Bana çölü verdin
Yeşerecek dal sende.

Yeşil sende,allar sende
Giyilecek morlar sende
..

teninin aklığına serpiştirilmiş
birer küçük siyah nokta
b e n l e r i n

ben erinmem
herbirinden
binlerce kez
..

rahat uyuman için, üşümemen için...

iyice örtülmüş üstünü...

ama bu defa;

biraz abartmışlar sanki,
..

Yerde geden karıncka
Kulkul eden hündüşka
Her kılığı her donu
Allah yaradıb onu

Saysan her gece yarı
Gökdeki yıldızları
..

seni camdan bir göğe bırakıyorum
boşalttığın yere turuncu güvercinler
kaç mevsimdir göğsümde özenle kuruttuğum

usta bir yalnızlık, acılaşan bir ninni
sonrası gece yürüyüşüne çıkan bir bahçe
en solgun şiirlerin ezbere söylendiği
..

Gözlerini öyle, saklama benden
Dalında solar gül, kurur bağ bahçe
Verme bir buseni, bir başkasına
Yanarım çöllerde, mecnun gibi ben

Seninle bağlandım, gönül yoluna
Kim gelirse gelsin, dönmem bu yoldan
..

Bir tepeden baktım içim buruk yaşlı gözlerle
Beton yığınlarının altında ezilmiş köyüme.
Çocukluğumun en güzel günleri burada geçmişti,
Otuz yıl önce buralar göz alabildiğine yeşildi
Baharda bembeyaz papatyalar açardı kırlarında
Yazın sarı katır tırnakları sarardı şu tepeleri
Kestane ağaçları vardı şu villaların yerinde
..

Oda;
Kaç bin zaman dilimi tıkışmıştır.
Ve ne yalnızlıklar yaşamıştır;
Bu keder ondandır…

Bahçe;
Pencereden seyrelemek ne güzel,
..

Bir bardak sudur mutluluk
İçemeyene nazar
Çiçeğin kokusunu ciğerine
Çekebilmendir.
Bahçe ortasında
Durana nazar.
Ufukları saat saat
..

Dilim Tutuklu
Ağzım hapishane,dilim tutuklu,
Dişlerim ağzımda demir parmaklık,
Beynim esarette,fikrim hükümlü,
Sözlerim ağzımda hep basma kalıp.

Fikir bahçesinden koparsam dalı,
..

Gölgeler raks eder,rüyâ oynaşır;
Bir heves,bir akış… Şu berrak suda.
Her ağaç gövdesi,bir heycân taşır;
Sallanır yaprağı,meltem vurunca…

İzlenmeye değer: bu yeşil bahçe;
Havuz kenarında bülbül ötünce.
..

Ucu görünmeyen uzun, karanlık tünelin içinden aydınlığa doğru endişeyle beslenen kırık bir cesaretle yürüyenler bilir. Yaratmayı müjdeleyen doğuma hazırlanırken çoğalmanın tuhaf çekiciliğine rağmen sıkıntıların girdabında boğulmak cidden ürkütücüdür. O sancıyı her zaman aynı şiddette hissetmeyiz belki ama hepimiz farklı biçimlerde bu dünyaya yaratmak için geldiğimizi sezeriz. Bize bahşedilen yeteneği nasıl kullanacağımızı kavrayamadığımızda ‘kayboluruz’ bazen. Duyguların kaotik sessizliğinde, iç seslerimizin çığlıklarıyla yankılanan ıssız bir ormanda yapayalnız kalırız. Böyle ürpertici zamanlarda herkes kendi hakikatini mi arar? Ayakkabıları tersten boyayan sıska oğlanın, duyguların renklerini masallarla anlatan öğretmenin, elmalarını tezgâhına her seferinde başka türlü dizen ihtiyarın, seher vakti kuşlarla konuşan bekçinin, minik bir ahşap kutuyu yontan marangozun da güçlü bir yaratma dürtüsüyle hayata tutunduğunu biliriz. Eğer Tanrı kimilerinin inandığı gibi usta bir yazarsa, sonu belli bir hayatın içinde yaptıklarımızla, yol boyu aradıklarımızla onun ‘büyük şiirini’ tamamlıyoruz belki de. Kaderin ihtişamlı, ezici gücüne karşı koymak isteyenlerin kendilerini yeniden yaratarak hikâye yazma arzularını da anlıyorum. Kabullenmek çok zor.

Tanrı’yı taklit ederek kendi suretimizden yarattıklarından, zihinlerde, bedenlerde, ruhlarda sonsuzluğa kavuşmasını istemek insanı kibirli kılıyor sanırım. Onların da bizim gibi fani olacağı düşüncesiyle umutsuzluğa kapılıyoruz bazen. Ama yine de en baş döndürücü hazzın, küçük de olsa, başkalarına önemsiz de görünse dünyanın kalın kabuğuna bir çentik atarak iz bırakma arzusu olduğunu biliyoruz. Ayrıntıların arasına sıkışan büyük evreni fark ettiğimizde ‘yaşama sanatı’ dilimizi de kamaştırmaya başlıyor.

Görünmez bağlar...
Yaratma serüvenini, sınırlı bir hayatın imkânlarından daha fazla önemseyen dostlarla zevklerimi, hayallerimi, yazı hazzını çoğaltabildiğim için şanslıyım. Bunu parlak kış güneşinin kahvaltı için buluştuğumuz limonluğun camlarını menevişlendirdiği uysal bir öğle vakti hatırlayıp sevindim. O dostlardan birisi benim de yakından tanık olduğum yolculuğunu anlatıyordu. Yolda karşılaştıklarını sevdikleriyle paylaşmaktan duyduğu heyecan ışıltılı ifadesine, duruşuna yansımıştı. Yazar Leyla İpekçi’yi değil de en sarih haliyle tanıdığım Leyla’yı izlerken Tanrı’nın ona bağışladığı hikâye edebilme yeteneğini gördüm. Yıllar içinde kendisiyle birlikte dönüşen, hayat ritmine ahenkle eşlik eden, birbirini tamamlayan iç seslerle hayatının önemli bir uzantısı haline gelen romanını nihayet okuruna armağan ediyordu. Beni şaşırtan kısacık bir andı; henüz gün ışığına çıkmadan okuduğum Ateş ve Bahçe’de bahsi geçen ‘hakikat ruhunun’ yazıya inanları birbirine bağlayan sihrini o an fark ettim. Yazarın tahayyülündeki resimler, sesler onu dinleyenlerin algısında hayat bulmaya başlamıştı. İnsanı şiirlerle, dualarla, anılarla, efsanelerle buluşturan sözcükler, yaratılış destanının sürekliliğini ve yeryüzü buluşmalarının mucizesini de anlatıyordu sanki.

..

bir bahçe oluştursam,
içine anılarımı doldursam,
sen, o, biz, siz, onlar,
o bahçeye baktığımda,
hepsini hatırlasam,
önceden yaşadıklarım,
hepsi içinde olsa,
..

Yağmur ardına, tel tel ayrık duyulmamış küfrü bu şehrin.
Açılmamış gözde mana.
Sayımlık köşe başları hep.
Fakatlı bir hata kronik bu yerde.

Ölümün ardında dizili kafası önde çiçeğim.
Aaaah çiçeğim!
..

Düşünüyorum da
Balıksız bir deniz,
Yıldızsız bir gece,
Susuz bir pınar,
Çiçeksiz bir bahçe
Sevgisiz bir kalp.
Yani sevgilim
..

Düşünmeye nereden başlasam
Ya da düşünmeye gerek var mı?
Bir adam kaç yaz ve kaç kıştır düşünüyor
Başının süsü kuşlar yıllar yılı
Gitse gidemez kalmak boyun borcu

Yeşil bir bahçe O'nun yeri yurdu
..

Bu gece yorgunum
Ben sana hep dargınım
Nereye gitsem yastayım
Bu kız der uyumaktayım

Gel uyan papatyam
Ben senin rüyandayım
..

çocuk kahkahalarımı dinleyen şehir
kadınlığımı seyretti o yaz
ıhlamur ağaçları için ağladığım geldi aklıma

saka kuşumu gömdüğüm bahçe
dizlerimin kanadığı sokaklar
ellerime batan böğürtlen dikenleri
..

Denize vuran her dalga
Seni hatırlatır bana
Mekan belki farklı
ama
Sesler hep aynı
Deniz kokusu aynı
Hele sevdiğim,
..

Bir bir kapattılar pencerelerini...
Ve bir bir söndü tüm ışıklar...
Kala kaldım bir başıma karanlık sokakta...
Yanmadı sokak lambası,
Ses etmedin, sokağın kuytu yerinden...
Oysa sevdiğim!
Senin için çıkmıştım bu siyah geceye...
..