Ilık, güzel bir Eylül gününün akşam üzerinde, sevdiğimiz dostlarla, güzel bir yolculuk ile Sapanca’ya geldik. Yemyeşil, kocaman, meyve ağaçları ile dolu enfes bir bahçenin içinde güzel, şirin ve estetik bir ev... Bir çiftlik gibi... Bahçeyi gördüğünüz an, bir huzur doluyor içinize. Tertemiz, bakımlı ve göz okşayıcı.
Siyah mersedes araba, bahçe kapısından içeri süzüldüğü an, onlarca kaz, ördek, tavuk, horoz ve tavus kuşları bütün güçleriyle kapıya doğru koştu. Onları çok seven sahiplerine bir an önce ulaşmak için, adeta birbiriyle yarışır gibi koşuyorlardı. Zümrüt gibi yeşil bahçede, çoğunluğu beyaz, rengârenk bir görsel şölen... Öylesine hoş bir manzara ki, hayranlıkla izledim.
Ahmet Bey ve eşi Güngör Hanım, varlıklarının yanı sıra, gönülleri de zengin insanlar... Neş’eli, alçak gönüllü, dost canlısı... Bahçe içindeki güzel ve zarif evlerine vardığımız zaman, bahçedeki sevimli kazlar, ördekler, tavuklar etrafımızda cirit atmaya, çeşitli sesler çıkararak, sanki ’ Hoş geldiniz, iyi ki geldiniz’ diye tezahürat yapmaya başladılar. Öylesine mutluluk veren bir tablo idi ki, bir an çocukluğuma döndüm. Rahmetli babamın bahçede, kendi elleriyle yaptığı kümesteki gıdaklayan tavukların yumurtalarını aldığım günler geldi aklıma...
Ahmet Bey, gülerek, onlara yem atabileceğimi söyledi.Sevinçle yem dolu maşrapayı aldım. O neş’eli ve aç gözlü kalabalığa, avuç avuç atmaya başladım. Müthiş bir kapışma başladı. Değişik bir cins olan upuzun boyunlu kazlar ve diğer kazlar, attığım yemlerin içinden mısır tanelerini öyle bir ustalıkla seçip alıyorlardı ki, tavuklar masum masum buğdayları yemekle yetiniyorlardı.
Bu arada, muhteşem görüntüleri ile ’Hürrem Sultan’ gibi süzülerek yürüyen mavi tüylü tavus kuşları, asla ileri atılmıyorlar, büyük bir asâlet ile önlerine düşen rızklarını sakin bir şekilde alıp yiyorlardı... Büyük bir zevkle maşrapayı tekrar tekrar doldurarak yemlerini serpip yedirirken, bol bol da resimlerini çektim...
..
Beyaz kerpiçten bir ev, yeşil bir bahçe,
Ağaçlarda, kuşlarda esrarlı lehçe.
Yerlerde boyun eğmiş mor menekşeler,
Edâlı sümbüllerde güle işveler.
Dallarda iri iri etli kirazlar,
Sandım kan kırmızısı dolgun dudaklar.
Armudun güçlü kolu sarmış elmayı,
..
Kadın, bir çiçektir, dalında gonca,
Hoş tutarsan sever, ömür boyunca.
Hele bir de huyu güzel olunca,
Gönül tabağında balmış kadınlar...
Üzülürse biraz, gözünde buğu,
İlmik ilmik dokur, sevgiden ağı...
Öpülesi eli sanki bir kuğu,
Dertleri, ummâna salmış kadınlar...
..
Hüzün tüllerini üstüne örtmüş
Alaca karanlıkta bir yeşil bahçe.
Gün ışırken dallara, okşuyor güneş
Bembeyaz kerpiç evi bir ana gibi.
Sarıyor sıcacık kolları günün,
Rehâveti hâlâ durur dallarda.
Bilinmez kim bilir kimler yürüyor
Kuru yapraklarla dolu yollarda?
..
Gelen iter, giden iter,
Açılıp kapanmaktan yorgun bahçe kapısı.
Biteviye duyulur kulakta fısıltısı...
''Hoş geldin '' der, gülümseyerek,
Ama hazindir uğurlaması...
Dibinde çömelen kızlar olmuşlar arkadaşı.
Sererler hasırları.
Duyar istemeden, ne de çoktur sırları...
Senelerce seyreder saçlara dolan kırları....
..
Esen nazlı meltemlerle yüreklere neşe serdin,
Yeşil bahçe, bağdan geçip, evinize koştun, erdin.
Lüle lüle saçlarını demet yaptın, buket derdin,
Üfleyip mis nefesini, evinize hayat verdin,
Laleyle gül dallarına ibrişimden tüller serdin...
Baktıkça hep titriyordur, yüreciği, hoş annenin,
Eser cennet meltemleri, uçar sırma saçın senin.
Rüyalarda gülümserken zerrin saçar pembe tenin,
Efsûnludur rüyaların, gamzen olmuş tende benin,
..
(Papatyalar grubuna bir demet çiçek...)
Bir bahçe ki, menekşe var, lâle var,
Papatyalar, mavi mine, güller var,
Yüreklerden coşup ruha yükselen
Hikâyeler, fıkra, şiir yazan var...
Nice yanmış yürek durmaz, anlatır,
Gönülleri yakar, içten inletir.
Onca güzel sözü her dem dinletir,
..
