Bahçe Suyu Şiiri - Gülhan Özkara

Su ile toprağın buluşması
Bayramıdır üzerindeki şeylerin
Sular bol bol aktıktan sonra
Sen ağaçları bir gör
Aklına ne gelirse
Gökleri kaplayan dutlar
Bir başka selam verir rüzgarla
Bir başka ışıldar nar
Bol ve irileşen meyveler gösterir incir
Erik keza
Ceviz öyle
Herşey başka bir parıldayış ile parlar
Portakal meyveleri diri
İrileşen bir duruşla
Aynı renk yapraklarla bütünleşir
Sen Ağustos’ta bahçeni bir
Sulamayagör
Bu ayın ortasında herşey
Yavaş yavaş temel şeklini bulur
Ama yetik değildir
Mesela narı yemek için
İllaki sonbaharı bekleyeceksin
Ceviz beni yeme demez
İçine gıdanın girdiği yerden
Çöpünün hemen altından yani
Sivri bir bıçak sokarsın
Kabuğunu kestikten sonra
Çıt diye ikiye ayrılır ceviz
Sonra her şakının içini
Oyarsın bıçağın ile, yersin
Dağlarda köylüler cevizi
İşte böyle yerler
Sonbahar gelsin de öyle demezler
Armudu meyveden saymıyorum
Çünkü Anadolu
En güzel cinslerini kaybetti
Şehirlere inemiyor artık
İnanırsanız piyasa
Birkaç armut uydurmasına kaldı
Sebzeler de sulanınca
Aynı meyveler gibidir
Her biri yeniden bir
Neşv-ü nema bulur
Su ile güneşi bir arada bulan
Bütün nebatat kudurur
Bütün herşey..
Tiyekler dallarına
Ön telminle uzanır
Suya doyan her nebat
Yeni bir gençlik kazanır
Şıkırdım gibi meyveler
Kendini insana sunar
Kudret meyve namiyle
Kullara bir sungu sunar
Şeftalinin tadı canlara girer
Neyi eksen bu diyarda
O nesne ürer
Sen yeter ki bak…
15 Ağustos 2013