Bahçe bozgunu Şiiri - Evren Dalgıç

mevsimleri kaybolmuş gökyüzümün,
hayallerim duman altı olmuş.
bir serseriyim şimdi ellerinde,
ve de hiç gülmeyen bir resimim
hayat duvarında.

bakışlarım buz tutmuş.
umutlarım denizin ta dibinde.
titrek ellerimde düş kırıkları;
bir demet çiçeğim olmuş.
hayat zalim olmuş kafamda,
bedenim yük olmuş sırtıma.
bir ben kalmışım sanki zindanda;
bir de hayallerim; zindanımın eşiğinde.

gözlerin bir uçurum,
kalbim her sana atışında biraz daha yavaşlıyor.
bir ırmak kıyısında,
öylece otursam da;
seni düşünsem de,
aslında sen değildir düşündüğüm.
bir hayal kırıklığıdır,
bir bahçe bozgunudur düşüncelerim.
gözyaşım hayaline bürünmüş,
ve de
terk edilmeye mahkumdur ellerim.

tütünümü hayallerime sarıp içtim.
ciğerlerim ağır bir hüzün havasında.
bil ki sebep sensin yakarışıma.
kaldırımlardaki su birikintileri,
kalbimdeki kapanmayan yara,
senin eserin.
bir vuslat arasam da son bir şans diye,
artık uzatmaları oynar gözümdeki ışık
kader elini bir kere değmiştir yüreğime.

Gardiyanları zalimdir bu yalnızlığın,
bedenim acı çeker her sensizlikte.
bir taş olmayı istemişimdir hep,
ne yazık ki
ne taşlar ben olabilir,
ne de ben taş olabilirim.
öylece çekiliriz kendi kavuğumuza.
o acı çekmez
o,duygudan mahrumdur ne kadar istese de.
ya ben?
ben acı çekmem,
acı beni çeker her gece.
duygularım mutluluğa mı akar sanırsın?
duygularım hasretinle coşar her saniye.
ve
her geçişinde pencerenin önünden
sen hep unuttum mu sanırsın?

Filizlenmiş içimde dert tomurcukları.
sokaklar;
her adımımda biraz daha yoğurur hasretini.
Başıma düşen her yağmur damlacıkları;
biraz daha yakınlaştırır bitişimi.
bir bereket ki hiç sorma,
damlacıklar sağanak sanki...

Virajı alamadı hayallerim,
Her zaman ki gibi yine çok oldu.
ya ben çok hayalciydim,
ya hayaller çok benciydi.
kurmak istesem de kendime senli bir hayat,
sensiz bir hayat kucakladı bedenimi.
Sensiz bir hayatın adı da sendi..

bir ırmak kıyısında,
öylece otursam da;
seni düşünsem de,
aslında sen değildir düşündüğüm.
bir hayal kırıklığıdır,
bir bahçe bozgunudur düşüncelerim.
gözyaşım hayaline bölünmüş,
ve de
terk edilmeye mahkumdur ellerim.

(Ankara 2000)