Bahçe Annem Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Anneciğim
Kıyına getirdin mi menekşeleri
Ben çok özledim
Çocukluğumdaki bahçeyi
Bana tanıttığın menekşeyi
Bahçedeki seni seyretmeyi

Anneciğim
Yetiştirdiğin ceviz ağaçları
Boynularını yola bükmüşler
Gözyaşlarını döküyorlar
Sana gelmek ister gibiler
Ellerine gelmek ister gibiler

Anneciğim
Evin hiç bu kadar
Derin bir uykuya dalmamıştı
Sen kimsesiz misin ki
Toplanıp o güneş
İçine konulmamış

Anneciğim
Pencerenin önü
Sessiz, susuz, uzun bir ağıt
Sen kimsesiz misin ki
Toplanıp ellerimiz
Ellerine konmamış

Anneciğim
Hasretine dayanamayıp
Bedenimden çıkıp geldim
Ben ölüp gelmemişim ki
Asıl gördüğüm manzaraya
Dönüp dönüp öldüm

Anneciğim
Her şey senle
Güzelleşir, özelleşir, çoğalırdı
Biz ne ara bu kadar azaldık da
Varlığımızı varlığına yok sayıp
Dünyalar kadar uzaklaştık

Anneciğim
Ben en çok da
Duvardaki resmine biriken toza
İçine yığılan kimsesizliğe
Televizyonunun dilsizleşmesine
Ellerinin izinin silinişine ağladım